tag:blogger.com,1999:blog-24855391911134661852024-02-08T04:17:57.761+02:00Περιοδικό Ομπρέλαγράμματα - τέχνες - πολιτισμός
τέταρτη περιπλάνηση πριν τη βροχήΟμπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.comBlogger141125tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-9067671228628819592018-07-09T23:19:00.002+03:002020-06-29T13:02:44.270+03:00ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Η "Ομπρέλα" ψηφιοποιήθηκε!Ναι, είναι γεγονός! Ένα γεγονός που πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια ενός λάτρη του μικρού Τύπου, του Γιάννη Πατίλη, και την οικονομική συμβολή πολλών παλιών φίλων της <i>Ομπρέλας</i>. Όλα τα τεύχη του περιοδικού, και των δύο περιόδων, ψηφιοποιήθηκαν και είναι στη διάθεση των ερευνητών ή οποιουδήποτε έχει προσωπικό ενδιαφέρον.<br />
<br />
Εάν ενδιαφέρεστε να αποκτήσετε κάποιο ψηφιοποιημένο τεύχος του περιοδικού, στείλτε μήνυμα στο cleareachingΠΑΠΑΚΙgmail.com. Ευχαριστούμε.Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-17750783742035839172016-06-14T20:47:00.001+03:002016-06-14T20:50:22.261+03:00Νέο βιβλίο για τον Μάκη Αποστολάτο!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjITNMipGZce_86YzfTeiJPM1xiryk4DRdF_KO8FUIbXTX3DwQFWeoo8zEoZQ7ew-jlU96RX2fVfp3q1G5RcN4En7t36m_RTwlfcYJA0q838DEOpxqsawU6VmMjshU0N60PkBYfDtYmQmpk/s1600/makis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjITNMipGZce_86YzfTeiJPM1xiryk4DRdF_KO8FUIbXTX3DwQFWeoo8zEoZQ7ew-jlU96RX2fVfp3q1G5RcN4En7t36m_RTwlfcYJA0q838DEOpxqsawU6VmMjshU0N60PkBYfDtYmQmpk/s400/makis.jpg" width="266" /></a></div>
<br />
<br />
Κυκλοφόρησε μόλις από τις εκδόσεις <b>vakxikon.gr</b>, Ασκληπιού 17, Αθήνα, το βιβλίο "Μάκης Αποστολάτος - 10 κείμενα για το έργο του".<br />
<br />
Στο βιβλίο φιλοξενούνται δέκα κείμενα φίλων και συνεργατών του, συγκεκριμένα των: Γιώργου Δάγλα, Λουκά Θεοχαρόπουλου, Δημήτρη Ι. Καραμβάλη, Γιώργου Καραντώνη, Αγγελικής Κομποχόλη, Κρις Λιβανίου, Χριστίνας Λιναρδάκη, Θεοδόση Πυλαρινού, Αχιλλέα Σπυρόπουλου, Γεράσιμου Α. Ρηγάτου και Κατερίνας Τσιτσεκλή, που επιχειρούν να αποτυπώσουν το πολυδιάστατο έργο του Μάκη Αποστολάτου, αποτίοντας φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο των γραμμάτων, τον οποίο διέκρινε το πάθος για την τέχνη και η φλόγα για μια επανάσταση που πίστευε ότι θα άλλαζε τη ζωή των ανθρώπων.</div>
Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-62701472487365137962013-06-04T10:43:00.000+03:002013-06-04T10:44:18.560+03:00Η ομιλία του Γεράσιμου Ρηγάτου για τον Μάκη Αποστολάτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<b>Μ. ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ: ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ</b><br />
<br />
Τις 13 Οκτωβρίου συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον θάνατο, μέσα στις δύσκολες συνθήκες που συνεπάγεται ένας γενικευμένος καρκίνος, του ποιητή Μάκη (Γεράσιμου) Αποστολάτου (Μ.Απ., 1948-2010). Δεν ήταν όμως μόνο ποιητής ο Μ. Απ. Ήταν συγχρόνως διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού «Ομπρέλα» και πρόεδρος του λογοτεχνικού σωματείου «Ενωτική Πορεία Συγγραφέων». Ήταν για πολλούς νέους ο δάσκαλος και μέντοράς τους, αυτός που τους ώθησε να γράψουν, που τους ενθάρρυνε, που δημοσίευσε τα γραπτά τους. Η πολύπλευρη αυτή συμμετοχή του Μ.Απ. είχε μακρά διάρκεια, καθώς συμπλήρωσε μέχρι τον πρόωρο θανατό του τέσσερις δεκαετίες παρουσίας στα λογοτεχνικά και γενικότερα τα πολιτιστικά μας δρώμενα. Στο σημείωμα που ακολουθεί θα εξετάσουμε με κάθε δυνατή συντομία αυτή την τριπλή συμβολή του Μ.Απ.<br />
<br />
<b> Το περιοδικό «Ομπρέλα»</b><br />
<br />
Το περιοδικό «Ομπρέλα» ήταν (μαζί με το δημιουργικό προσωπικό του έργο) η κύρια απασχόληση του Μ. Απ. «Αφιέρωσε σ’ αυτήν τη μισή ζωή του - κυριολεκτικά!», γράφει στο κείμενό του «Το χρονικό της “Ομπρέλας”» ο Γιώργος Καραντώνης (2011). Το περιοδικό είχε πρωτοκυκλοφορήσει το τελευταίο δίμηνο του 1981. Όταν γιορτάστηκαν τα 20 χρόνια του περιοδικού είχαν ήδη κυκλοφορήσει 55 τεύχη. Ο ιδρυτής, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού κυκλοφόρησε ως τον θάνατό του 90 συνολικά τεύχη. Το 91ο τεύχος κυκλοφόρησε ως αφιέρωμα στον Μ. Απ. μετά τον θάνατό του από φίλους και συνεργάτες, με κείμενα αναφερόμενα στον ίδιο και σε διάφορες πτυχές του έργου του.<br />
<br />
Είναι πράγματι σημαντικό το γεγονός ότι ένα λογοτεχνικό περιοδικό που δεν υποστηριζόταν από κάποιον εκδοτικό οργανισμό, χωρίς επαγγελματικό μηχανισμό ή προσωπικό, που έπαιρνε ελάχιστες διαφημίσεις κυρίως από εκδότες ή συγγραφείς, που είχε ελάχιστες χορηγίες και μικρό αριθμό συνδρομητών, μπόρεσε να επιβιώσει για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια συνεχώς βελτιούμενο, με έκδοση αφιερωμάτων σε θέματα ή πρόσωπα, με συνεργασίες διαπρεπών διανοουμένων, πανεπιστημιακών, ακόμα και ακαδημαϊκών. Κι αυτά χωρίς την παραμικρή έκπτωση στις αρχές του περιοδικού και του εκδότη, που εξακολουθούσε να επιλέγει με ελεύθερη σκέψη τα αφιερώματά του και να δημοσιεύει τα καυστικά του σχόλια πάνω σε πνευματικά θέματα. Η έκδοση του περιοδικού μπόρεσε να συνεχιστεί όλον αυτό τον καιρό χάρη στην προσωπική συμβολή του Μ.Απ. Ακόμα και τις πιο δύσκολες μέρες των τελευταίων χρόνων, όταν η αρρώστιά του τον είχε καταβάλει, κύρια έγνοια του ήταν το περιοδικό. Αναζητούσε τυπογραφεία και βιβλιοδετεία στις άκρες της πόλης για να βρίσκει τις φθηνότερες τιμές, δημιουργούσε διαπροσωπικές σχέσεις με τεχνικούς και γραφίστες και διαπραγματευόταν μαζί τους το κόστος. Έκανε μόνος του τις διορθώσεις και επέστρεφε τα δοκίμια. Κι έφερνε τα τεύχη από το τυπογραφείο παρακαλώντας κάποιον από τα μέλη ή τους φίλους της ΕΠΟΣ και της «Ομπρέλας» που είχαν αυτοκίνητο. Τα ανέβαζε στο μικρό διαμέρισμα της Θεμιστοκλέους, ταξινομούσε όσα ήταν για ταχυδρόμηση και μοίραζε με τα ίδια του τα χέρια τα τεύχη στα κεντρικά βιβλιοπωλεία. Με αυτόν τον τρόπο της προσωπικής συμβολής κατόρθωνε να διατηρεί την έκδοση του περιοδικού όλα αυτά τα χρόνια και να έχει το περιθώριο να προσφέρει τεύχη σε διανοούμενους, συγγραφείς, πανεπιστημιακούς κ.α., προκαλώντας και μελλοντικές συνεργασίες.<br />
<br />
Λίγους μήνες πριν τον θάνατό του του απονεμήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού η τιμητική σύνταξη λογοτεχνών. Στο ποσό της σύνταξης στήριζε ο Μ.Απ. όλες του τις ελπίδες για τη συνέχιση της έκδοσης του περιοδικού, για τη βελτίωσή του και ίσως τη μικρότερη από μέρους του καταπόνηση, καθώς η αρρώστια του είχε προχωρήσει και οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Τελικά όμως, και παρά τις διάφορες προσπάθειες για την επιτάχυνση της καταβολής της σύνταξης, αυτό δεν έγινε δυνατό. Ο Μ.Απ. πέθανε χωρίς να προλάβει το τιμητικό οικονομικό βοήθημα του Υπουργείου.<br />
<br />
<b> Η Ενωτική Πορεία Συγγραφέων </b><br />
<br />
Η ΕΠΟΣ, η Ενωτική Πορεία Συγγραφέων, αποτέλεσε ένα από τα σταθερά ενδιαφέροντα του Μ.Απ. Ξεκίνησε ως «Επιτροπή Αγώνα Νέων Λογοτεχνών» το 1975. Όπως γράφει σε διακήρυξή του το προεδρείο κατά το 2005 ο σύλλογος «... γεννήθηκε και ανδρώθηκε με θυσίες διαγράφοντας μια επίπονη πορεία μέσα από συμπληγάδες και είναι φυσικό να μην είπε ακόμα την τελευταία του λέξη, στο αδύνατο λογοτεχνικό κίνημα». Στις αδικαίωτες φιλοδοξίες της ΕΠΟΣ και προσωπικά του Μ.Απ., που διετέλεσε πρόεδρος της ΕΠΟΣ από το 1979 ως το 2009, ήταν η δημιουργία ομοσπονδίας των αδελφών λογοτεχνικών σωματείων, με τρόπο που θα ισχυροποιούσε τις διεκδικήσεις των λογοτεχνών, ενώ συγχρόνως θα επέτρεπε σε καθένα από αυτά να διατηρεί την ιδεολογική, αισθητική και πρακτική αυτονομία του.<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Μία από τις πρωτοτυπίες της ΕΠΟΣ ήταν η ισότιμη εγγραφή στο σύλλογο λογοτεχνών από άλλες χώρες. Στις δυο αναφερόμενες πιο κάτω εκδόσεις ανθολογούνται μέλη λογοτέχνες από τη Γαλλία, την Κροατία, την Ουγγαρία, τη Χιλή, τη Βενεζουέλα. Θα σημειώσω ως πιο γνωστό ανθολογούμενο τον Ζακ Λακαριέρ, μέλος της ΕΠΟΣ από το 1980. Πρέπει όμως να σημειώσω και μία ακόμα παρουσία, ως ενδεικτική και ανοικτών οριζόντων και της νοοτροπίας του Μ.Απ.: Πρόκειται για την περίπτωση του Ελντερντιρί Φαντούλ από το Σουδάν, με σπουδές στις ΗΠΑ και βραβεία στην πατρίδα του, που επιβίωνε περιθωριακά στο κέντρο της Αθήνας παίζοντας φλογέρα, ζωγραφίζοντας και πουλώντας έργα του. Σ’ αυτό λοιπόν τον σύλλογο, έτσι όπως διαμορφώθηκε με τα χρόνια κάτω από την επίδραση και τον τρόπο σκέψης του, ασχολήθηκε ο Μ.Απ. και πρόσφερε αρκετό από τον χρόνο του στις ποικίλες δραστηριότητές του.<br />
<br />
Δεν αναφέρομαι στις συζητήσεις τού Διοικητικού Συμβουλίου, ούτε στην έκδοση ανακοινώσεων για διάφορα πνευματικά και πολιτικά ζητήματα. Πρέπει δε να τονισθεί ότι επειδή συχνά λειτουργούσε ατομικά ή με τηλεφωνικές επικοινωνίες ήταν πάντα από τους πρώτους που έπαιρνε θέση με τις ανακοινώσεις του για διάφορα ζητήματα. Αναφέρομαι όμως στις συγκεντρώσεις για την παρουσίαση νέων βιβλίων των μελών της ΕΠΟΣ, για εκδηλώσεις παρουσίασης ποιητών από την περιφέρεια, για επετειακές συγκεντρώσεις και εορτασμούς (λχ. ημέρα ποίησης, εαρινή ισημερία κλπ.) για χαλαρές συζητήσεις και αναγνώσεις ποιημάτων σε μπαρ και καφέ. Στις δραστηριότητες της ΕΠΟΣ πρέπει ακόμα να θυμήσουμε τους ποιητικούς διαγωνισμούς, τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής στην Αθήνα και, κάθε καλοκαίρι, στα Σελιανίτικα και τις θερινές πολιτιστικές διοργανώσεις στην Κεφαλονιά. Σε όλες τις πιο πάνω περιπτώσεις, στα πλαίσια του συγκεντρωτισμού του, έκανε το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μόνος του. Να εξασφαλίσει δωρεάν τον χώρο, να δώσει για εκτύπωση ή δακτυλογράφηση και φωτοτυπίες τις προσκλήσεις, να τις διανείμει, να γράψει δελτία τύπου, να φροντίσει για τη δημοσίευσή τους κλπ. Κι όλα αυτά με το μικρότερο δυνατό κόστος ή και χωρίς κόστος, καθώς οι οικονομικές δυνατότητες τόσο της ΕΠΟΣ όσο και του ιδίου ήταν πενιχρές. Δεν πρέπει να παραλείψουμε τις εκδόσεις του φορέα, όταν εξασφαλιζόταν το αναγκαίο χρηματικό ποσόν. Έχω υπ’ όψη μου έξη αυτοτελή τεύχη. Πρόκειται για τα ακόλουθα:<br />
<br />
- 28 ποιητές, ανθολογία (1980)<br />
<br />
- 45 ποιητές, ανθολογία (1990)<br />
<br />
- Σύγχρονη ελληνική πεζογραφία. Δυναμική - Προοπτικές. Εισηγήσεις συνεδρίου (1991)<br />
<br />
- Λογοτεχνία και επανάσταση. 18 κείμενα εισηγήσεων διεθνούς συνεδρίου (1991)<br />
<br />
- Μέρες του 2005 και Άνθη Λόγου 2005<br />
<br />
- 55 ποιητές. Ανθολογία 2005.<br />
<br />
Θα αναφερθώ λίγο αναλυτικότερα στις δύο τελευταίες εκδόσεις. Οι «Μέρες», με τετραχρωμία έργου του Νταλί στο εξώφυλλο, δίνει ένα λιτό, εικονογραφημένο ημερολόγιο προϋπολογισμού 1000 €, 64 σελίδων, διαστάσεων 12Χ17. Σ’ αυτό εκτός από τις 12 σελίδες του ημερολογίου, δημοσιεύονται 34 ποιήματα από ισάριθμους ποιητές, 50 επέτειοι (γεννήσεις ή θάνατοι) συγγραφέων και εικονογράφηση με πέντε έργα του Νταλί και τρία του Πικάσο. Στις 120 σελίδες του δεύτερου βιβλίου περιλαμβάνονται 55 δημιουργοί, βιογραφικό τους με όσα ποιήματά τους μπορεί να χωρέσουν σε δύο σελίδες μικρού μεγέθους. «Χρειάστηκε ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία» όπως γράφει σε σημείωμά του ο Μ.Απ. , «για να διασφαλισθεί η ισοτιμία χωρίς να διαταραχθεί η ενότητα λόγω διαφορετικών αντιλήψεων και τάσεων που προέκυπταν μέσα από τον πλουραλισμό και την πολυφωνία των μελών και μάλιστα χωρίς νόθευση της ελεύθερης βούλησης, της αυθεντικότητας και της ποιότητας».<br />
<br />
<b>Το λογοτεχνικό έργο</b><br />
<br />
Μια ακόμα διάσταση της προσφοράς του Μ. Απ. είναι αυτό καθεαυτό το λογοτεχνικό του έργο. Από το 1970, που εκδίδει τις «Παρουσίες», ανθολογία νέων λογοτεχνών και από το 1971 που κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή ως το τέλος του 2010 που κυκλοφορεί τη «Διαστολή και συστολή των σωμάτων», μεσολαβούν τέσσερις δεκαετίες και δεκαεπτά βιβλία. Πλήρης κατάλογος των βιβλίων του υπάρχει στο ειδικό αφιέρωμα του περιοδικού «Ομπρέλα» στη μνήμη του (Φεβρ. 2011). Πρόκειται για δέκα ποιητικές συλλογές, έξι ανθολογίες και μια δίγλωσση συλλεκτική έκδοση ποιημάτων του με ζωγραφικά έργα του Σερβοκροάτη Σλόμπονταν Γιούριτς (1996). Οι ανθολογίες του είναι επικεντρωμένες σε ποιήματα νέων, στην ελληνοτουρκική συνύπαρξη, στην Κεφαλονιά και Ιθάκη, στον ισπανικό εμφύλιο 1936-39 και στον σουρεαλισμό. Ανάμεσα στο έννατο και το δέκατο ποιητικό του έργο μεσολάβησαν δώδεκα χρόνια. Η «Ολονυχτία ή το αλφαβητάρι του έρωτα» εκδόθηκε το 1998 και η «Διαστολή και συστολή των σωμάτων» το 2010.<br />
<br />
Η «Ολονυχτία...» (εκδ. Παρουσία) έχει τον παράλληλο τίτλο «Το αλφαβητάρι του έρωτα» και απαρτίζεται από 24 ποιήματα, καθένα από τα οποία αρχίζει με ένα από τα γράμματα της αλφαβήτου, κατά σειρά. Το έργο μάς παραπέμπει με τον τρόπο αυτό στην παράδοση της ερωτικής δημοτικής ποίησης που, ανάμεσα στ’ άλλα, χρησιμοποιεί αλφαβητάρια και ακροστιχίδες. Ερωτική ποίηση λοιπόν, αλλά όχι μόνο, καθώς ο έρωτας έχει πάρει στις μέρες μας και αυτός, αρκετά από τα γνωρίσματά τηςπαρακμιακής εποχής μας. «Η συμφωνία της Χαράς ημιτελής/ δεν έχει ώτα ακουόντων...» γράφει ο ποιητής. Και στο ίδιο κλίμα: «Πριν “αλέκτωρ φωνήσει” ξεχνιούνται τα ονόματα/ όπως οι στίχοι των ποιητών...». Η συλλογή συμπληρώνεται μ’ ένα, εικοστό πέμπτο, ποίημα με τον τίτλο «Διαθήκης φθόγγος υστερόγραφος», μια πνευματική υποθήκη προς τα άλλα «παιδιά της ουτοπίας», τους συναδέλφους του ποιητές και τους συντρόφους του, με οδηγίες ώστε να μη χαθούν όλα στους χαλεπούς καιρούς: «Σκορπίστε ό,τι γράφω στο νοτιά/ τα υπάρχοντα να πάρουν/ ποιητές, ερημίτες, προδομένοι...» και η αρχόντισσα του λάθους του «ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα». Ο λόγος του Μ.Απ. είναι πυκνός και λιτός, χαρακτηρίζεται από ερωτισμό αλλά και τρυφερότητα, από κοινωνική ευαισθησία και από φιλοσοφική διάθεση. Συχνά ένας ή δύο στίχοι σε κάθε ποίημα λειτουργούν με αυτόνομο γνωμικό τρόπο και επιδέχονται ειδικό σχολιασμό και προεκτάσεις: «Τα λάθη μοιάζουν με τα πάθη/ τιμωρούν και κρύβονται στη λήθη/ για να επαναληφθούν...». «Ζητιανεύεις χρόνο/ για να τον σκοτώσεις...». «Η καταστολή των επιθυμιών συντελείται με αίμα...».<br />
<br />
Η «Διαστολή και συστολή των σωμάτων» είναι το κύκνειο άσμα του Μ. Απ. Το ήξερε όταν έγραφε τα ποιήματα αυτά - κι επειδή είχα τη θλιβερή δυνατότητα να το ξέρω κι εγώ, τον πίεζα για την έκδοση αυτή. Η θεματολογία του κινείται στους ίδιους άξονες με το ως τότε έργο του: τον έρωτα, την απόλαυση του σώματος, την πολιτική, μνήμες των πνευματικών πατέρων. Γράφει στίχους για την αγαπημένη του Ισπανία του ’36: «Ισπανία, μεδούλι των οστών μου/ Καταλούνια αίμα μου απ’ το αίμα σου/ [ ] το βρέφος σας το είπαν επανάσταση/ δεν μπόρεσαν να το πνίξουν, ζει στο λήθαργο...» Δίπλα στο παλαιό, το σύγχρονο. Δίπλα στην Ισπανία τοποθετεί τώρα τον πόλεμο του Ιράκ, με τη σύνθεσή του «Η τριλογία της απώλειας» (Α΄ του Τίγρη, Β΄ του Ευφράτη, Γ΄την επαύριο). Γράφει για το ερωτικό σώμα: «Βιολί το σώμα/ ο πόθος μου μαέστρος/ Βουβό κονσέρτο». Μνημονεύει Σολωμό και Καβάφη, στο ύφος του Καββαδία - όπως του είχε ζητηθεί για αφιέρωμα περιοδικού.<br />
<br />
Στα θέματα του αυτά προστίθεται τώρα και η επίγνωση του επερχόμενου τέλους: «Όπου κι αν κατοικούν τα σώματα/ έχουν κοινή κατάληξη στο τέλος./ Πρώτη στάση ο πόνος/ ακολουθεί το σκοτάδι/ νόμοι αδυσώπητοι...» Για να κλείσει το βιβλίο με την «Ανά - παυλα», «Μια ανά-παυλα [:παυλα] που περικλείει τη ζωή/ κόκκινες καμπύλες, γκρίζες τεθλασμένες, μαύρες κάθετες/ Ε-ΡΩΤΑΣ [:ρωτάς]/ ΔΙ-ΑΓΩΝΙΕΣ [:αγωνίες]/ ΘΑ-ΝΑΤΟΣ! [:Νάτος!]. Τα πράγματα το έφεραν έτσι ώστε με αυτή τη συλλογή να ασχοληθούν εκλεκτοί συγγραφείς, σ’ αυτό και σε άλλα αφιερώματα. Γι’ αυτό σταματάμε το δικό μας σχόλιο εδώ.<br />
<br />
Η ποίηση του Μ.Απ. χαρακτηρίζεται κι από ένα άλλο στοιχείο: συχνά έχεις την αίσθηση πως διαθέτει την ικανότητα πρόβλεψης των κοινωνικών εξελίξεων, προ-όραση των γεγονότων. Ενδεικτικοί οι στίχοι από παλαιότυερες συλλογές του:<br />
<br />
...έπεσε θύμα παγιδευμένων συσκευών<br />
<br />
κι ελεγχόμενων ονειρώξεων.<br />
<br />
(«Μηχανόραμα»)<br />
<br />
...φυγάδες των ιδανικών<br />
<br />
κι ιερομάρτυρες των κομπιούτερς<br />
<br />
(Άτιτλο, στη συλλογή «Επιβητόρων των Αγίων»)<br />
<br />
...Χθες το κέρδος της μάχης<br />
<br />
σήμερα η μάχη του κέρδους<br />
<br />
τα ποσά είναι δυσανάλογα<br />
<br />
κι η ρεκλάμα πάει κι όποιος έχει...<br />
<br />
(«Εθνική Παραλλαγή σε ρε μινόρε ΙΙ» στη συλλογή «Η απεργία των αγγέλων») <br />
<br />
Οι πιο πάνω στίχοι, γραμμένοι από τη δεκαετία του ’80, εξακολουθούν να δείχνουν τη σύγχρονη πραγματικότητα, ίσως δε να σημαδεύουν και διαρκέστερες, δηλαδή διαχρονικές αλήθειες. Τέτοιες διαπιστώσεις αναφέρονται πάντα σε μεγαλύτερους ή μικρότερους, αδιάφορο, αλλά σε αληθινούς οπωσδήποτε ποιητές.<br />
<br />
Γεράσιμος Α. Ρηγάτος<br />
<br />
Συγγραφέας, Αμ. Επικ. Καθηγητής Ιατρικής και<br />
Επίτιμος Δρ. Παιδαγωγικού Τμήματος Δ.Ε. Πανεπιστημίου Αθηνών <span style="text-align: justify;"> </span></div>
</div>
Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-54405686567875642552013-05-15T10:40:00.000+03:002013-06-04T10:40:38.686+03:00Εκδήλωση για τον Μάκη Αποστολάτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvUX_j2QcXAEgrAWAoKIf_zh9M2S0BfX-VUqAbvFyVHnw5b_yMBbnzylCKv5kgBWVi9CLIRUc0ea1Fp2AJbXwa95qeCvS_8EYBsLH0B5uK1EvGwMrsTRgl8IK1DUjGU0gWibipzKuFv2V-/s1600/biblionisida.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvUX_j2QcXAEgrAWAoKIf_zh9M2S0BfX-VUqAbvFyVHnw5b_yMBbnzylCKv5kgBWVi9CLIRUc0ea1Fp2AJbXwa95qeCvS_8EYBsLH0B5uK1EvGwMrsTRgl8IK1DUjGU0gWibipzKuFv2V-/s400/biblionisida.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-48738470283283029452012-01-31T12:37:00.002+02:002012-01-31T12:41:26.224+02:00Αφιέρωμα στον Μάκη ΑποστολάτοΚυκλοφόρησε το νέο τεύχος (Δεκέμβρης 2011, τρίτη περίοδος, Νο 2) του περιοδικού "Επαναστατική Μαρξιστική Επιθεώρηση" με αφιέρωμα στον Μάκη Αποστολάτο και κείμενα των:<br />Χριστίνα Λιναρδάκη ("Μάκης Αποστολάτος - ένας χρόνος μετά τη βροχή"), Γεράσιμου Ρηγάτου ("Μ. Αποστολάτος: σαράντα χρόνια λογοτεχνικής παρουσίας και πνευματικής συμμετοχής"), Δημήτρη Καραμβάλη ("Για την ποίηση του Μάκη Αποστολάτου"), Αμαλίας Ατσαλάκη ("Συνδέσεις για τον Μάκη") και Λουκά Θεοχαρόπουλου ("Μάκης Αποστολάτος: ο αναρχικός της ποίησης"). Το περιοδικό διατίθεται από το βιβλιοπωλείο Πολιτεία και από την ΕΜΕ Νέα Προοπτική, Καποδιστρίου 38, Αθήνα, τηλ. 2107252376.Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-46677070491595308262011-03-23T07:48:00.000+02:002011-03-23T07:49:23.163+02:00Η εκδήλωση στη μνήμη του Μάκη Αποστολάτου<a href="http://www.periexomenanet.gr/wordpress/wp-content/uploads/2010/09/mixail-boda.pdf">Η εκδήλωση στη μνήμη του Μάκη Αποστολάτου από το periexomenanet.gr και τον Σταύρο Δασκαλάκη</a>Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-77452756063471399782011-02-18T20:59:00.007+02:002011-04-22T09:01:51.553+03:00Τεύχος 91 - Περιεχόμενα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjLqV21hr4xL20Zt-DFpQIvkn_3bQriQksqJfXtNASyPdRfZFqnSw3VjnksSWppm6x4K8NduHIAh8FqZ4tUlQeN2cITj61gQATcvsNUNyMRRPWz77h3vqVq2ukBHow81hJigsRn71C_7aD/s1600/ompr91+001.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 222px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjLqV21hr4xL20Zt-DFpQIvkn_3bQriQksqJfXtNASyPdRfZFqnSw3VjnksSWppm6x4K8NduHIAh8FqZ4tUlQeN2cITj61gQATcvsNUNyMRRPWz77h3vqVq2ukBHow81hJigsRn71C_7aD/s320/ompr91+001.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5575477692125590946" /></a><br /><br /><strong>ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 91 ΕΞΑΝΤΛΗΘΗΚΕ<br /><br />Αφιέρωμα: Μάκης Αποστολάτος</strong><br />- <strong>Βιογραφικά και αυτοβιογραφικά στοιχεία</strong><br />Σύντομο βιογραφικό σημείωμα, Κείμενο του Μ.Απ. στη "Φωνή της Κεφαλονιάς", Κείμενο του Μ.Απ. στο περιοδικό "Έρεισμα", Κείμενο του Μ.Απ. στο περιοδικό "Ίαμβος"4<br /><br />- <strong>Προσωπικές καταθέσεις</strong><br />Η ανακοίνωση της ΕΠΟΣ, Γεράσιμος Ρηγάτος, Ρίτα Τσιντήλη-Βλησμά, Ανακοινώσεις σε ιστότοπους-ιστολόγια, Δημήτρης Καραμβάλης, Θανάσης Κουδούνης, περιοδικό "Αργοναύτης", Μιχάλης Μερακλής, Αργυρώ Μαντόγλου, Αμαλία Ατσαλάκη, Ευγενία Σωμαρά, Γιώργος Δάγλας, Κωνσταντία Δασκαλάκη-Θεοδούλου, Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου, Φροσούλα Κολοσιάτου, Μίμης Γεωργόπουλος, Διονυσία Πουλάκη-Κατεβάτη, Αρίστη Τρεντέλ, Βασιλική Πιτούλη, Βαλεντίνη Ποταμιάνου, Βασίλειος Κούτμος, Κρις Λιβανίου, Μαίρη Σωτοπούλου<br /><br />- <strong>Για το λογοτεχνικό έργο του Μάκη Αποστολάτου</strong><br /><em>Γράφουν</em>: Νάνος Βαλαωρίτης (Η ποίηση ενός νεο φανταισίστ), Δ. Ι. Καραμβάλης (Μάκη Αποστολάτου "Διαστολή και συστολή των σωμάτων"), Αγγελική Κομποχόλη (Μ. Αποστολάτος; "Ολονυχτία ή το Αλφαβητάριο του έρωτα" - κριτικές σκέψεις με αφετηρία το έργο του), Χριστίνα Λιναρδάκη (Η "Απεργία των αγγέλων" του Μάκη Αποστολάτου), Θανάσης Κουδούνης (Ισπανία 1936-39: Σελίδες Εμφυλίου και Επανάστασης - ένα έργο του Μάκη Αποστολάτου), Γεράσιμος Ρηγάτος ("Νύχτες Οδύνης και Δημιουργίας" - Προτελεύτια ποιήματα του Μάκη Αποστολάτου)<br /><br />- <strong>Μάκης Αποστολάτος: "Νύχτες οδύνης και δημιουργίας"</strong> (ανέκδοτα ποιήματα που έγραψε λίγο πριν τον θάνατό του)<br /><br />-<strong> Για τις λοιπές δραστηριότητες του Μάκη Αποστολάτου</strong><br /><em>Γράφουν</em>: Γιώργος Καραντώνης (Το χρονικό της Ομπρέλας), Λουκάς Θεοχαρόπουλος (Τα καλοκαίρια του λόγου και της τέχνης στα Σελλιανίτικα), Ανδρέας Κονδυλάτος (Μια ιστορία για την ΕΠΟΣ), Νίκος Δεληγιάννης (Ο εκδότης Μάκης Αποστολάτος), Γιάννης Κουβαράς (Αντίο λοιπόν, ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας...), Άλκης Δάνος (Ο Μάκης όπως τον "έζησα" μαζί με την Ομπρέλα)<br /><br />- <strong>Βιβλιογραφικές αναφορές από αφιερώματα στον Μάκη Αποστολάτο<br /><br />Τσακίρειος Διαγωνισμός Ποίησης από την ΕΠΟΣ</strong><br /><br /><strong>Βιβλιο-παρουσίαση</strong><br /><em>Γράφουν</em>: Κρις Λιβανίου, Χριστίνα ΛιναρδάκηΟμπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-55960315489704486702011-02-17T21:22:00.001+02:002011-02-19T21:31:02.221+02:00Τεύχος 91 - επιλεγμένο κείμενο<b>Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου: "Εν μέση οδώ" στη μνήμη του Μάκη Αποστολάτου</b><br /><br /><em>"Πιστοποιητικά θανάτου δεν θα μας ζητήσουν<br />για πρώτη και τελευταία φορά<br />θα φύγουμε όλοι παντοιοτρόπως<br />εν μέση οδώ"</em><br /><br />Όπως το αποτύπωνε ποιητικά, έτσι δυστυχώς, "εν μέση οδώ" μας άφησε ο Μάκης Αποστολάτος στις 13 Οκτωβρίου του 2010 έχοντας δώσει με αξιοπρέπεια πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Ποιητής έντονα ερωτικός, κοινωνικός αμφισβητίας, σκεπτικιστής, προβληματισμένος σε θέματα υπαρξιακά και κοινωνικά. Βαθύτατα μορφωμένος και ουσιαστικά ελεύθερος - ελεύθερος από κατεστημένες αξίες και κοινωνικές παραδοχές - ο Μάκης Αποστολάτος χαράζει τη δική του πορεία τόσο ως ποιητής όσο και ως εκδότης του περιοδικού Ομπρέλα (1981-2010) καθώς και ιδρυτής της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων (ΕΠΟΣ). Η ζωή του δεν "βούλιαζ[ε] σε υποκλίσεις και μετάνοιες" όπως επισημαίνει ποιητικά ο ίδιος στο ποίημα "Νοκ Άουτ".<br /><br />Η προσφορά του στον πολιτισμό ήταν ιδιαίτερα αξιόλογη, τόσο με το ποιητικό όσο και με το κριτικό και δημοσιογραφικό του έργο. Τα αφιερώματα του περιοδικού Ομπρέλα σε Έλληνες και σε ξένους λογοτέχνες καθώς και τα θεματικά αφιερώματα του περιοδικού με συμμετοχές λογοτεχνών, διανοουμένων και επιστημόνων εμπλούτισαν την πνευματική ζωή του τόπου με απόψεις και θέσεις ανεξάρτητες και κάποιες φορές καινοφανείς. <br /><br />Είχα τη χαρά να γνωρίσω προσωπικά το Μάκη Αποστολάτο και να συνεργαστώ στο περιοδικό του. Ήταν βαθύτατα ευγενής άνθρωπος, καλλιεργημένος, με κατασταλαγμένες απόψεις για τη ζωή και το ρόλο της τέχνης στην καθημερινότητά μας. Ιδιαίτερα φιλικός στις παρέες με χιούμορ αλλά και καυστικός στις κρίσεις του για όλους και πρώτα απ' όλα για τον εαυτό του, δεν απεμπόλησε σε όλη την πορεία της ζωής του τις αρχές και τις θέσεις του. Θα τον θυμάμαι πάντα με τρυφερότητα και νοσταλγία.<br /><br />ΑΝΤΑ ΚΑΤΣΙΚΗ-ΓΚΙΒΑΛΟΥ<br />Καθηγήτρια Λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Αθηνών<em></em>Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-68760656325558110952010-11-30T00:17:00.003+02:002010-11-30T00:26:11.477+02:00Κείμενο του Μάκη Αποστολάτου στο περιοδικό ΈρεισμαΓεννήθηκα σ' ένα νησί του Ιονίου, μισός επαρχία, μισός ευρωπαίος της παρακμής. Έτσι κόντρα στη θάλασσα και τη βροχή που ποτέ δεν μας ξέχασαν, ακολούθησα το ρεύμα της μετανάστευσης σε μια πορεία "ορατότης μηδέν" για να βρεθώ στην ενηλικίωση, μόνος να μπαλώνω διάτρητα όνειρα σε ένα ανεπανάληπτο τρισύλλαβο χάος. Αθήνα τη λένε. Κι ενώ διεκδικεί το χρίσμα της παρθενίας, ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας της, υδροκέφαλη αναδύεται στα νέφη, επικινδύνως ερεθιστική, αποκαλύπτοντας το νοσηρό πρόσωπο του νύχτιου ερωτισμού της. Έτσι, όπως σε κάθε ερωτική σχέση, η έλξη της σύντομα έγινε απώθηση κι άρχισα να σχεδιάζω τη φυγή μου ξεφεύγοντας περιοδικά από τα δίχτυα της, δίχως να μπορέσω οριστικά να απαλλαγώ από τον ιστό της. Όταν λοιπόν τα τετράγωνα των γκρίζων ουρανών ασφυκτικά με πνίγουν μέσα από τις κορνίζες των φωταγωγών και μόνο οσμές από κάπνα δίχως φως περνάνε απ' τους φεγγίτες, λάθρα αποδρώ χωρίς αποσκευές, κυνηγός οραμάτων με δυο πρέζες οξυγόνου. Σ' αυτά τα πετάγματα - περαστικός ταξιδιώτης των καναλιών της σιωπής - κάποιες άτακτες σκέψεις φόρεσαν τα φτερά της ανταρσίας για να μ' αφήσουν στη μοναξιά μου, αιωρούμενες με τη μορφή στίχων, στους ωκεανούς των χαρτιών που με βουλιάζουν. Συμμάζεψα και χτένισα το πρόσωπό τους κι εκδίδω μαστρωπός της ευτέλειας εκτός της έδρας σου πόρνη Πολιτεία, αντί καθολικής διαμαρτυρίας θανάτου, τη διάτρητη ψυχή μου. Ωστόσο, πρωτεύουσα του πολιτισμού, διαχέεσαι στο αίμα μου και παραδίδομαι άνευ όρων στη φθοροποιό σαγήνη της επικρατείας σου διαπλέκοντας τους πόντους της ανυπαρξίας. Ιδού τα ράκη της καθημερινής ασέλγειας. Ιδού ο καθρέφτης της παραμορφωμένης υπόστασής σου.<br /><br /><em>(Δημοσίευση στο αφιέρωμα για τον ίδιο στο τεύχος 22-23 του περιοδικού "Έρεισμα", φθινόπωρο-χειμώνας 2000)</em>Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-16840084757402377432010-11-26T21:33:00.000+02:002011-02-19T21:35:57.413+02:00Κείμενο του Μάκη Αποστολάτου στο περιοδικό ΊαμβοςΟ χρόνος για μένα είναι πολύτιμος σε βαθμό να μην έχω σχεδόν καθόλου προσωπική ζωή. Στην προσπάθειά μου να προσφέρω στα γράμματα, στις τέχνες, στον πολιτισμό “παγιδεύτηκα”. Επέλεξα μια ζωή λιτή, μοναχική, ασκητική θα έλεγα, χωρίς πολυτέλειες, αφοσιωμένος στις ιδέες και τα ιδανικά μου, κόντρα στο ρεύμα και στα γούστα της εποχής που μας θέλουν δέσμιους του καταναλωτισμού, της χλιδής, της επίδειξης, της ρηχότητας. Δηλαδή, γρανάζια ενός άθλιου και απάνθρωπου συστήματος. Όσοι με γνωρίζουν καλά, στοιχηματίζουν πως αν είχα γίνει έμπορος τα πειρουσιακά μου στοιχεία θα ήταν πολλαπλάσια. Ίσως όμως με τον ψυχισμό και τις απόψεις που κουβαλάω, να βρισκόμουν με χρέη στη φυλακή. Πράγμα ασυμβίβαστο με τις επιλογές που κάνω, καθ' ότι ως πιστός εραστής της ελευθερίας ακροβατώ ανάμεσα στην κατάκτησή της και την πεζότητα της επιβίωσης. Πράγμα που σημαίνει πως πραγματικά ελεύθεροι, με την έννοια του απόλυτου, δεν είμαστε ποτέ. Στην ουσία η αυτονομία δεν είναι παρά η ουτοπία. Αν μη τι άλλο αναγκαιότητα και καθήκον, μας δεσμεύουν. Όχι πάντως τα ψυχοφθόρα θηλυκά – τουλάχιστον εμένα – είτε γιατί δεν αφήνω περιθώρια, είτε γιατί προτιμούν τους “επιτυχημένους”, αυτά τα οποία απεχθάνομαι (τα ανέφερα πιο πάνω) κι έτσι μ' αφήνουν στην ησυχία και την περισυλλογή, πράγμα δύσκολο να κατακτηθούν.<br /> Επειδή όμως δεν διαθέτω χρονικά περιθώρια για εκτενείς μονολόγους (πρέπει να τρέξω για την έκδοση του νέου τεύχους τη ΟΜΠΡΕΛΑΣ, που μέχρι τελευταίας αράδας περνάει από τα χέρια μου) παρακαλώ αρκεστείτε σε κάποιες σύντομες θέσεις μου για τη λογοτεχνία, την οποία θεωρώ άκρως πνευματική αναζήτηση και στάση ζωής. Ένα συνεχές άνοιγμα νέων οριζόντων. Χωρίς βεβαίως να αδικώ τις άλλες δημιουργικές τέχνες περισσότερο μ' ενδιαφέρουν, μετά την ποίηση, ο κινηματογράφος και η ζωγραφική. Τα ερεθίσματα και οι εμπνεύσεις για τη δημιουργία είναι ατελείωτα, δεν έχουν μέτρα και σταθμά, ούτε κάποια εποχή πιο παραγωγική από τις άλλες. Η τέχνη έρχεται παντός καιρού, απροειδοποίητα. Ωστόσο υπάρχει ένα σημαντικό και αναγκαίο στοιχείο για έναν δημιουργό, η μοναχικότητα.<br /> Είθισται να λέγεται για τους λογοτέχνες: πως μετά από πολύχρονες εμπειρίες, μετά από κάποιες πιθανές επιτυχίες, αν νιώθουν πως ξεκινούν από την αρχή κάθε φορά που γράφουν κάποιο καινούργιο βιβλίο. Για μένα τίποτα δεν ξεκινάει απ' την αρχή. Όλα έχουν τη συνέχειά τους, την εξέλιξή τους... Τα πάντα χρειάζονται σφαιρική θεώρηση, υπό την έννοια ότι ακόμα κι αν υπάρχουν αρχή και τέλος, ο προσδιορισμός τους παραμένει σχετικός.<br /> Σας ευχαριστώ κι εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο σας.<br /><br />(Δημοσίευμα στο περιοδικό “Ίαμβος”, τεύχος αρ. 2, στο πλαίσιο μίνι αφιερώματος στον ίδιο)Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-34818861673020910622010-11-22T13:10:00.000+02:002010-11-22T13:12:47.328+02:00Μίμης Γεωργόπουλος: Αργός χορός (στη μνήμη του Μάκη Αποστολάτου)<strong>ΑΡΓΟΣ ΧΟΡΟΣ</strong><br /><em>(Στη μνήμη)</em><br /><br />Φυλά καρτέρι τον χτυπά το βόλι του τον βρίσκει<br />Μαύρο κουστούμι διάλεξε ετούτη τη φορά<br />ξυπόλητος να περπατεί επάνω σε χαλίκι<br />η μοίρα του εχάρισε ανέλπιστο χορό<br /><br />Σε κάποια άκρη στρώθηκε το φτωχικό του σιάδι<br />προσκέφαλο ολόασπρο το πρόσωπο χλωμό<br />αργός χορός η μουσική αρχίζει στο σκοτάδι<br />ο χρόνος αργομέτρησε το δόλιο το σφυγμό<br /><br />Ξέρει το δράμα που περνά η φλόγα του τελειώνει<br />ακούει ύμνους γοερούς ασάλευτη μιλιά<br />κλείνει τα μάτια σκέφτεται το μέτωπο ιδρώνει<br />ανέκφραστη παρέμεινε εκείνη η ματιά<br /><br />Κι ο τελευταίος ο χορός εδώ θα να τελειώσει<br />στο στήθος του εκρέμασε ολόχρυσο σταυρό<br />χωρίς μιλιά με νόημα το χέρι θα σηκώσει<br />χορεύοντας μονάχος του αργό μωρέ χορό <br /><br />ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣΟμπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-52205421622322238192010-11-13T10:16:00.000+02:002010-11-12T10:22:23.353+02:00Γιώργος Ανδρεάνος: Όταν κυριάρχησα όλον τον κόσμο (εις μνήμην του Μάκη Αποστολάτου)<strong>Όταν κυριάρχησα όλον τον κόσμο</strong><br /><br /> Εβαλα λουλουδια στα φορεματα σου<br /> Εβαλα βροχη στα στηθη σου<br /> Σου εβγαλα τα ματια<br /> Τα εκανα φεγγαρι<br /> Το εβαλα στη νυχτα<br /> Τα αστερια θα τα βαλω μετα<br /> Οταν πεθανω<br /><br />Γιώργος Ανδρεάνος (από την ποιητική συλλογή του "Πρώτη Προσέγγιση")<br /><em>στη μνήμη του Μάκη Αποστολάτου</em>Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-78011528614893227642010-11-13T08:37:00.001+02:002010-11-12T08:42:29.821+02:00Μίμης Γεωργόπουλος: Το σονέτο μου (στον αξέχαστο συμπατριώτη μου Μάκη Αποστολάτο)<strong> ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΜΟΥ</strong><br /><em>(Στον αξέχαστο συμπατριώτη μου Μάκη Αποστολάτο)</em><br /><br />Βασανισμένη η σκέψη μου δυο νότες θε να γράψω<br />θα παίξω ήχους ταπεινούς σε ίσκιο μοναχός<br />με νοσταλγία φίλε μου το νου μου θα κεράσω<br />μια μουσική για χάρη σου αόρατος παλμός<br /><br />Το μάρμαρο σαν έκλεισε σιώπησε ο τάφος<br />η ερημιά μια συντροφιά στην ξένη κείνη γη<br />το κέρασμα που σου δώσε νομίζω ήταν λάθος<br />η άδικη κακόβουλη κι αδιάβαστη ζωή<br /><br />Μια μουσική παράξενη στα σωθικά μου κλαίει<br />πεντάγραμμο εγέμισα με νότες ταπεινές<br />βαριά η λύρα που κρατώ ένα τραγούδι λέει<br />κουβέτιασμα απρόσκλητο δεν ξέρω αν το θές<br /><br />Ήχους παλιούς και γνώριμους για σένα τραγουδάω<br />λουλούδια μοσχοβόλησαν στους κήπους των σπιτιών<br />κοντά σου πάντα στέκομαι στα ξένα δεν θα πάω<br />μια συντροφιά υπόσχομαι στο βλέμμα των ματιών<br /> <br />Όσο κοντά και αν έρχομαι εσένα δεν θα πιάσω<br />η σάρκα σου αέρινη μου γίνεται σαν φως<br />δεν ξέρω αν την αύρα σου μπορώ εγώ να πλάσω<br />για να της δώσω τη μορφή σαν νάμαι γω θεός<br /><br /><br />Μίμης ΓεωργόπουλοςΟμπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-72850569827175388982010-11-12T23:02:00.003+02:002011-04-06T15:10:14.336+03:00Τεύχος 90 - Περιεχόμενα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2fZEA7SL21K7VvW_t40rzLz2Z38bovPxHqOPf2QZLUfkZQ7HWgIeASBG60KWs8BCJj4fE2RXD0p_MMKs5R1zGVE8diJy6nGZKJEUVWR5YY610tdpSZrBnDh56cPy3sb9qNmTJSIj3AQDs/s1600/ompr90+001.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 224px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2fZEA7SL21K7VvW_t40rzLz2Z38bovPxHqOPf2QZLUfkZQ7HWgIeASBG60KWs8BCJj4fE2RXD0p_MMKs5R1zGVE8diJy6nGZKJEUVWR5YY610tdpSZrBnDh56cPy3sb9qNmTJSIj3AQDs/s320/ompr90+001.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5546831587340743042" /></a><br /><br /><strong>ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 90 ΕΞΑΝΤΛΗΘΗΚΕ</strong><br /><br /><b>Αφιέρωμα: Albert Camus</b><br /><i>Γράφουν</i>: Αγγελική Κομποχόλη (Χρονολόγιο - Εργογραφία του Α. Καμύ), Χαρά Μπακονικόλα (Η προβληματική του φόνου στο θέατρο του Albert Camus), Γεράσιμος Α. Ρηγάτος (Η “πανούκλα” του ναζισμού και των πολέμων-Σχόλια πάνω στο μυθιστόρημα του Αλμέρ Καμύ), Δημήτρης Ι. Καραμβάλης (Η μοναξιά στο έργο του Αλμπέρ Καμύ), Απόσπασμα από τον λόγο που εκφώνησε ο Αλμπέρ Καμύ με την ευκαιρία της απονομής του Βραβείου Νόμπελ για τη λογοτεχνία στις 10 Δεκεμβρίου 1957 (μετάφραση από τα Γαλλικά: Δημήτρης Ι. Καραμβάλης), Νίκος Τσούλιας (Ουμανιστικά γράμματα του Αλμπέρ Καμύ), Ήλια Λούτα (Ο ξένος), Λουκάς Θεοχαρόπουλος (Ο Καμύ και το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού), Κρις Λιβανίου (Camus: H σύγκριση, το παράλογο και ο χρόνος), π. Μιχαήλ Ρούσσος (Οι απηχήσεις του Albert Camus σήμερα), Ιφιγένεια Μποτουροπούλου (Ο Albert Camus και η Ελλάδα), Ιωάννα Κωνσταντουλάκη-Χάντζου (Le premier homme (o πρώτος άνθρωπος) του Albert Camus-Η αντίστροφη μέτρηση)<br /><br /><b>Αφιέρωμα: Ζακ Λακάν</b><br /><i>Γράφουν</i>: Δέσποινα Ανδροπούλου (Χρονολόγιο Ζακ Λακάν, Σκιαγραφώντας τη λακανική διδασκαλία), Μανώλης Κωνσταντόπουλος (Η δομιστική προσέγγιση στη λακανική κλινική), Ευάγγελος Καφετζόπουλος (Ο στρουκτουραλισμός του Jacques Lacan), Χριστίνα Λιναρδάκη (Απλουστεύοντας τον Λακάν), Σάββας Μιχαήλ (Ο Ριχάρδος Β΄, ο Εβραίος και η Κούνεβα ή Τι θέλατε πάντα να μάθετε για τον Ζίζεκ και δεν τολμάτε ποτέ να ρωτήσετε τον Λακάν), Η Αμαλία Ατσαλάκη συζητά με τον Θανάση Τζαβάρα (Για την εγγραφή της διδασκαλίας του Lacan στην ιστορία της ευρωπαϊκής ψυχανάλυσης και την εισαγωγή της στην Ελλάδα)<br /><br />Κρις Λιβανίου – <b>Ζοζέ Σαραμάγκου-Νίκος Καζαντζάκης: Ευαγγέλια, πειρασμοί, κοινά στοιχεία</b><br /><br /><b>Βιβλιο-Παρουσίαση</b><br /><i>Γράφουν</i>: Δ. Ι. Καραμβάλης (Γιάννης Πανούσης: Ένοχοι και ενοχές), Μαρία Βουτσινού-Κικίλια (Στέλλα Πριόβολου: Rosa fresca aulentissima. Το μεσαιωνικό ερωτικό ποίημα με το μάτι των φιλολόγων και του νομπελίστα Dario Fo), Γεράσιμος Α. Ρηγάτος (Αντώνης Δελώνης 30 χρόνια στο χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά & Ελισάβετ Γράψα (κείμενα) και Κατερίνα Μαρούδα (εικόνες): Ο ταξιδευτής. Μικρό θαλασσινό ανθολόγιο)<br /><br /><strong>Ποιητικό ανθολόγιο</strong> – Σερενές: <i>Ελλάδα 2010</i>, Αναστασία Βασιλείου: <i>Κύκνος</i> και <i>Mozart</i>Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-17240395602714017172010-11-12T21:58:00.000+02:002010-11-11T12:04:19.197+02:00Τεύχος 90 - Επιλεγμένο απόσπασμα<em>Νίκος Τσούλιας</em>: <strong>Ουμανιστικά γράμματα του Α. Καμύ</strong><br /><br />«Τα γράμματα σ’ ένα φίλο Γερμανό» του Α. Καμύ μπορεί να αποτελέσουν ένα σχέδιο αυτοκριτικής της Ευρώπης για τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, ένα ντοκουμέντο διακήρυξης της Ενωμένης Ευρώπης για ένα «φωτεινό» μέλλον, ένα κείμενο αυτογνωσίας του ανθρώπου. <br /><br />Ο βρόχος του θανάτου <br />Είναι εδώ και χρόνια πολλά η μεγάλη μου απορία: Πώς έγινε αυτή η φρικιαστική περιπέτεια του σκοτεινού ναζισμού στην Ευρώπη; Πώς ο μεγάλος πνευματικός πλούτος του Δυτικού πολιτισμού, τα διαφωτιστικά ρεύματα και η δημοκρατική παράδοση του κοινοβουλευτισμού και των ιστορικών κοινωνικών κινημάτων δεν απέτρεψαν αυτή την εφιαλτική εικόνα της επίγειας κόλασης; Πώς οι πολύπαθοι λαοί της γηραιάς ηπείρου, που βρίσκονταν με νωπή την εφιαλτική εμπειρία του Πρώτου Πολέμου και σε τροχιά πολύπλευρης ανάπτυξης, δεν αντιστάθηκαν στη βαρβαρότητα της πολεμικής μηχανής και στην εξαθλίωση; Μήπως ισχύει άραγε η επισήμανση του Τσόμσκι, ότι «κατά την τελευταία χιλιετία ο πόλεμος αποτέλεσε την κύρια δραστηριότητα των ευρωπαϊκών κρατών» (Τσόμσκι, Ν., 2004, 90), και εμείς θολωμένοι από την έννοια της οικονομικής κυρίως ανάπτυξης δεν τη βλέπουμε; Μήπως το όλο ζήτημα ήταν θέμα των οπαδών του φασισμού, οι οποίοι «είχαν μάθει να βλέπουν τα πράγματα μέσω των εννοιολογικών μοντέλων, χωρίς να σκέφτονται καθόλου, μέσω των termini technici, που αποτελούν πάντα το υπόλοιπο που μένει όταν η γλώσσα καταρρέει» (Χορκχάιμερ, Μ., Αντόρνο, Τ., 1986, 231), και δεν αφορούσε τους άλλους; Μήπως συμβαίνει κάτι βαθύτερο που συνδέεται με την ίδια τη φύση του πολιτισμού μας; Μήπως, δηλαδή, «ο εκμηχανισμός είναι οπωσδήποτε ικανός να στρεβλώσει, να καταστρέψει και να αναδημιουργήσει τούτη ή εκείνη τη δομή ενός πολιτισμού, αλλά ο ίδιος δεν είναι πολιτισμός» και έτι περαιτέρω «ο πόλεμος, ο των πάντων γεννήτωρ, bellum omnium mater, γέννησε και τον σύγχρονο κόσμο»; (Braudel, F., 2002, 186, 444). Αλλά αυτός δεν ήταν απλώς κάποιος πόλεμος, ήταν η απόλυτη αμαύρωση του ανθρώπινου προσώπου, η κατάρρευση της έννοιας του ανθρώπου. Ό,τι συνέβη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ήταν συμβάντα στα πλαίσια ενός πολέμου. Ήταν η απόλυτη καταρράκωση όλης της προσπάθειας εξανθρωπισμού του ανθρώπου, όπου γης και όπου χρόνου. Ήταν η άβυσσος της μισαλλοδοξίας που δεν κατάπιε απλά και μόνο (!) εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, αλλά σαν συμπαντική «μαύρη τρύπα» απορρόφησε όλη την φωτεινή ιστορία της ανθρωπότητας. Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο, ότι, δηλαδή, ο άνθρωπος δεν έχει εισέλθει στη φάση της ιστορίας του και βρίσκεται ακόμη στην προϊστορία του (επομένως σε φάση βαρβαρότητας – κάτι που τεκμηριώνεται, αν αναλύσουμε τις ζώνες φτώχειας, ανέχειας και πολέμων σε όλη τη γη), όπως ισχυριζόταν ο αξέχαστος Μ.Ν. Ράπτης σε συνέντευξή του στον γράφοντα; Και η γενιά που έζησε τη φρίκη είναι εδώ, ζει. Και κανένας δεν συζητά τι έγινε, πώς φτάσαμε σ’ αυτόν τον εφιάλτη. Γιατί εξήντα χρόνια μετά δεν αποσείεται η ενοχή με τη σιωπή, δεν μπορείς να κοιτάξεις το μέλλον χωρίς να κουβεντιάσεις και να πονέσεις αντιμετωπίζοντας τις βαριές εκκρεμότητες του παρελθόντος (ουσιαστικά του παρόντος, αν λάβουμε υπόψη τη μακροκλίμακα της ιστορικής περιόδου, της μετανεωτερικότητας). <br /><br />«Μετά το Άουσβιτς δεν μπορεί να ξαναγραφεί ποίηση», τόνισε με έντονο συμβολισμό αυτοκριτικής ένας μεγάλος φιλόσοφος της εποχής. Και πράγματι. Να γραφεί ποίηση, για να πει τι; Να αναφερθεί στον κόσμο των ευαισθησιών, της πνευματικής ενατένισης, της συναδέλφωσης λαών και ανθρώπων; Να ανιχνεύσει και να προαναγγείλει ένα φωτεινό μέλλον με τη βαριά σκιά του παρόντος πάνω της; Αλλά και πέρα τούτων. Υπήρξε κάθαρση; Ήταν οι δίκες μερικών ενόχων η αποτίναξη της ιστορικής ευθύνης του παρελθόντος και κυρίως η αφετηρία ενός καλύτερου μέλλοντος της ανθρωπότητας; <br /><br />Όταν διάβασα για πρώτη φορά το βιβλίο «Στάλαγκ» του Όμηρου Πέλλα, που κατέγραφε τον όλεθρο του ανθρώπου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλαξε ο τρόπος θεώρησής μου της πραγματικότητας, της «πραγματικής πραγματικότητας», εκείνης που την κουβαλάει κάθε άνθρωπος βαθιά μέσα στην ψυχή του. Οι εικόνες του βιβλίου είναι εφιάλτης για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Ακόμα αυτές οι σκιές είναι μόνιμοι άποικοι της σκέψης μου, όταν επιχειρώ να ανιχνεύσω την εικόνα του ανθρώπου. Οι εικόνες είναι μόνιμα παρούσες στη σκέψη μου. Οι αρθρώσεις έτριζαν καθώς οι σκελετοί προσπαθούσαν να περπατήσουν, να σηκωθούν στα δύο πόδια, όπως έκαναν οι μακρινοί πρόγονοί μας για να ξεχωρίσουν επιτέλους από τα τετράποδα ζώα και να φτιάξουν το θαυμαστό δημιούργημα του ανθρώπου. Η ελπίδα των σύγχρονων μαρτύρων πλάι στον θάνατο, η ανθρωπότητα να σιωπά, οι «Εκκλησίες», ιδιαίτερα η Καθολική, να ευλογούν γενικά και αόριστα (τι αξία έχει η θρησκεία αν καταρρέει μπροστά στον κίνδυνο;) (Γουέλς, Χ., χ.χ., 111) ή να παίρνουν ουδέτερη στάση(!), οι σκελετοί να προσπαθούν να παλέψουν για τη ζωή, να μην παραιτηθούν, να ζήσουν λίγο παραπάνω. <br /><br />«Όταν ερχόταν να σηκωθούμε το πρωί, όσοι ήταν ζωντανοί κοίταζαν και γύρω τους μπορεί να υπήρχαν δύο ή τρεις νεκροί. Το μόνο που υπήρχε ήταν θάνατος, θάνατος, θάνατος. Θάνατος το βράδυ, θάνατος το πρωί, θάνατος το απόγευμα. Διαρκώς ο θάνατος… Να πεθάνω ελεύθερος, αυτό ήταν το όνειρό μου. Ας με πυροβολήσουν αλλά σαν ελεύθερο άνθρωπο… Τα νεκρά πτώματα ζωντάνευαν. Αποσυντίθετο και ξεπρόβαλλαν από τις τρύπες. Τα πάντα ήταν γεμάτα με αίμα και χώμα, κι έπρεπε να τα βγάλουμε με τα χέρια μας. Δεν έμοιαζαν με πτώματα. Ήταν σα μια σαπισμένη μάζα. Έπρεπε να σκάψουμε μέσα σ’ αυτή τη μάζα, και μερικές φορές τραβάγαμε ένα κεφάλι, ένα χέρι ή ένα πόδι... Θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως ήταν μια υπέροχη νύχτα με αστέρια – πραγματικά ήσυχη [...] 3.000 άνθρωποι πέθαναν. Τίποτα δε συνέβη. Τα αστέρια είναι στην ίδια θέση… Είδαμε σκελετούς να περπατάνε, τα χέρια και τα πόδια τους ήταν σαν σπίρτα, τα κόκαλά τους εξείχαν μέσα από τα υπολείμματα του δέρματός τους. Η δυσωδία στο στρατόπεδο ήταν ανυπόφορη». (Rees L., 2005, 94, 95, 130, 231, 297). «Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη νύχτα, την πρώτη νύχτα που πέρασα στο στρατόπεδο, που μετέτρεψε όλη μου τη ζωή σε μια μακριά, επτασφράγιστη νύχτα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα προσωπάκια των παιδιών που ‘χα δει τα κορμάκια τους να μετατρέπονται σε τουλίπες καπνού κάτω από το βουβό γαλάζιο τ’ ουρανού. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνες τις φλόγες που έκαψαν για πάντα την πίστη μου. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη σιωπή εκείνης της νύχτας που μου στέρησε για πάντα την επιθυμία για ζωή. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνες τις στιγμές που σκότωσαν το Θεό μου, την ψυχή μου και τα όνειρά μου, τα οποία πήραν την όψη της ερήμου (Βιζέλ, Ε., 2006, 66). «Τα σώματα ήταν πεσμένα το ένα πάνω στο άλλο και στοιβαγμένα κολλητά – αλλού τα πόδια, αλλού το κεφάλι. Σχημάτιζαν έναν σωρό που ξεπερνούσε το ένα μέτρο… Προσπάθησα να σύρω ένα πτώμα, αλλά το δέρμα έγινε κομμάτια και μου ‘μεινε στα χέρια. Ήταν φρικτό» (Βενέτσια, Σ., 2008, 115, 117). <br /><br />«Μια πόρτα ανοιχτή»<br />Αυτή η ιστορία είναι μια διαρκής εκκρεμότητα για όλη την ανθρωπότητα. Είναι παρούσα σε κάθε σχέδιό μας, συλλογικό και προσωπικό. Με αυτή την ιστορία προσπαθεί να αναμετρηθεί ο Α. Καμύ. Από πού να κρατηθεί για να αγγίξει αυτό το έγκλημα κατά του ανθρώπου; «Πάντοτε, στη δυστυχία, αφήνει η τύχη μια πόρτα ανοιχτή, για να μπορεί να διορθώνεται το κακό, είπε ο Δον Κιχώτης» (Θερβάντες, Μ., 2005, 161). Αυτή την πόρτα προσπαθεί ο Α. Καμύ, ο διανοούμενος του ανθρωπισμού και της ευαισθησίας, να την κρατήσει ανοιχτή, γράφοντας το 1943 σε ένα φίλο Γερμανό που κάποιος (ποιος;) τον έχει κάνει εχθρό, εν μέσω πολέμου, στο μαύρο σκηνικό της απόλυτης εξαθλίωσης του ίδιου του Λόγου. «Εδώ και τρία χρόνια φέρατε τη νύχτα στις πόλεις μας και στις καρδιές μας…Τι είναι αλήθεια; Λέγατε. Ίσως – αλλά ξέρουμε τι είναι το ψέμα: είναι ακριβώς αυτό που μας μάθατε. Τι είναι το πνεύμα; Ξέρουμε το αντίθετό του, που είναι το έγκλημα». <br /><br />Ο Καμύ νοιάζεται για την πατρίδα του κάθε ανθρώπου. Πονά για την εστία που δίνει ταυτότητα στην προσωπικότητά μας, αλλά θέτει το διακύβευμα μπροστά από αυτή την αγάπη. «Όχι δεν την αγαπούσα [τη χώρα μου], αν δεν σημαίνει αγάπη το να καταγγέλλουμε ό,τι δεν είναι δίκαιο μέσα σ’ αυτό που αγαπάμε, αν δεν σημαίνει αγάπη το να απαιτούμε από το αντικείμενο της αγάπης μας να εξοικειώνεται με την ωραιότερη εικόνα που έχουμε γι’ αυτό». Οραματίζεται μια άλλη Ευρώπη, μακριά από τη βαρβαρότητα και την ισχύ της εξουσίας και των όπλων. «Λέτε Ευρώπη, αλλά έχετε στο μυαλό σας γη για στρατιώτες, σιταποθήκες, βιομηχανίες υποταγμένες, κατευθυνόμενη διανόηση… Κρίνατε αν αυτή η Ευρώπη, που τα σύνορά της είναι η μεγαλοφυΐα μερικών ανθρώπων κι η βαθιά καρδιά όλων των λαών της, διαφέρει απ’ αυτή τη χρωματισμένη κηλίδα που βάλατε πάνω σε προσωρινούς χάρτες». Ο δικός του καταστατικός χάρτης για την ευρύτερη πατρίδα, την Ευρώπη, είναι εντελώς διαφορετικός. «Ποτέ δεν χάσαμε μια ιδέα και μια ελπίδα, την Ιδέα και την Ελπίδα της Ευρώπης... Αλλά για εμάς είναι η γη του πνεύματος, όπου εδώ και είκοσι αιώνες το ανθρώπινο πνεύμα συνεχίζει την πιο καταπληκτική του περιπέτεια… Η δική μας [Ευρώπη] είναι μια κοινή περιπέτεια που θα τη συνεχίσουμε, παρά τη θέλησή σας, μέσα στον άνεμο της διανόησης… Είναι μια θαυμαστή γη καμωμένη από μόχθο και ιστορία». Είναι η απάντηση σε εκείνους τους Ναζί στρατιώτες που απολογήθηκαν – στη συνείδησή τους(;) - μετά τον πόλεμο τόσο ανεύθυνα, τόσο χυδαία: «η αλήθεια είναι ότι δε ζητούσαμε να μάθουμε τους λόγους για οτιδήποτε συνέβαινε». (Rees L., 2008, 167).<br /><br />Ο Καμύ θα σταθεί στο ζήτημα με απόλυτη προσήλωση, γιατί από εδώ εκπηγάζει η σκιά της ιστορίας. Υποστασιοποιεί και σημασιοδοτεί τον κόσμο του ουμανισμού και της βαθιάς επίγνωσης του ιστορικού ρόλο του ανθρώπου. «Η πάλη που διεξάγουμε έχει τη βεβαιότητα της νίκης, επειδή έχει την επιμονή των ανοίξεων… Γιατί όλα αυτά τα τοπία, αυτά τα λουλούδια, αυτά τα οργώματα, αυτή η γηραλέα γη σας αποδείχνουν κάθε άνοιξη ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείτε να πνίξετε στο αίμα… Όλα αυτά τα λουλούδια κι αυτές οι πέτρες, αυτοί οι λόφοι και αυτά τα τοπία, όπου ο χρόνος των ανθρώπων κι ο χρόνος του κόσμου έσμιξαν τα γέρικα δέντρα με τα μνημεία. Η θύμησή μου έλιωσε αυτές τις απανωτές εικόνες για να φτιάξει μ’ αυτές ένα μόνο πρόσωπο, το πρόσωπο της πιο μεγάλης μου πατρίδας». Αναζητά το ίδιο νήμα, που διατρέχει όλο το πνευματικό έργο του. Να ερμηνεύσει το «παράλογο» και να δώσει νόημα στη ζωή του ανθρώπου. «Αλλά ξέρω ότι μέσα του κάτι έχει νόημα κι είναι ο άνθρωπος, γιατί είναι η μόνη ύπαρξη που απαιτεί να ‘χει νόημα. Αυτός ο κόσμος έχει τουλάχιστον την αλήθεια του ανθρώπου και χρέος μας είναι να δικαιώσουμε τον αγώνα του ενάντια στο ίδιο του το πεπρωμένο». Πρόκειται για τις ίδιες αναζητήσεις που διατρέχουν τα πνευματικά έργα και άλλων διανοούμενων, είτε πρόκειται με τη μορφή διλήμματος «η πρόοδος του Λόγου που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή έχει φθάσει στο τέλος της: τίποτα άλλο δεν απομένει παρά βαρβαρότητα ή ελευθερία» (Horkheimer, M., 1988, 47), είτε με τη μορφή ερωτήματος «πώς σπάζει κανείς το κουκούλια για να γίνει πεταλούδα;» (Μαν, Τ., 1992, 496), είτε με τη μορφή του ελπιδοφόρου συμβολισμού της ποίησης του Ρίλκε «ακόμη και το πιο ξερό κλαρί μπορεί να τα καταφέρει και να δώσει ένα φύλλο, ένα άνθος, έναν καρπό» (Baer, U., 2009, 103-104). <br /><br />«Ο Αλμπέρ Καμύ, μέσα από τον λογοτεχνικό ή πολιτικό λόγο ή και ενάντια σε αυτόν, θα αφιερωθεί σ΄ εκείνο που ο Τ.Σ. Ελιοτ ονομάζει αμείλικτη μάχη με τις λέξεις, που σκληραίνουν, ραγίζουν, γλιστρούν, χάνονται», γράφει ο βιογράφος του Ολιβιέ Τοντ. Αλλά και ο Ιταλός φιλοσόφος Πάολο Φλόρες ντ' Αρκάις, σε διεθνές συμπόσιο αφιερωμένο στον Καμύ, που έγινε στις 29 και τις 30 Νοεμβρίου 2002 στο Παρίσι, θα αναδείξει την βαθύτερη δράση του Γάλλου στοχαστή: «Ο Καμύ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους διανοούμενους μεταξύ εκείνων που στρατεύθηκαν στην πάλη εναντίον του ολοκληρωτισμού. Και αυτό όμως χωρίς ποτέ να χρησιμοποιεί την πάλη εναντίον του ολοκληρωτισμού ως άλλοθι, για να αποφύγει τη ριζική κριτική της κοινωνίας στην οποία ζούσε». <br /><br />Η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα: αν «ο ορθός λόγος πέθανε στο Άουσβιτς» (Καντούρ, Ε., 2008, 695), δεν μπορεί παρά να κρίνεται εντός του πεδίου της ιστορίας μας, γιατί «η ελευθερία δεν είναι γεγονός στη φύση, η ελευθερία είναι το γεγονός του Λόγου» (Γκάνταμερ, Χ.-Γ., 2008, 248). Επομένως, βαραίνει η ματιά που ρίχνουμε στην ιστορία. Η ιστορία είναι πάντοτε μπροστά μας, είναι η μνήμη μας. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την καθολικότητα των πιο απλών πραγμάτων ότι «ο θάνατος είναι η νύχτα της μνήμης: χωρίς μνήμη πεθαίνεις» (Γκάνταμερ, Χ.- Γ., 2003, 74) και ότι «η λήθη θα ήταν μια επικίνδυνη ύβρις» (Βιζέλ, Ε., 2006, 20). Αλλά πρέπει να αμφισβητηθεί η κρατούσα πολιτική αντίληψη ότι «η αγορά είναι ο κοινωνικός στίβος στον οποίο πραγματώνεται και κυριαρχεί η ‘ανθρώπινη φύση’» (Τσουκαλάς, Κ., 1991, 298), που γεννά τον ανταγωνισμό και τις ανισότητες και να ανατραπεί από μια κοινωνική πολιτική κουλτούρα, στην οποία θα επιδιωχθεί η αυτοπραγμάτωση και η χειραφέτηση κάθε ανθρώπου. <br /><br />Ο ίδιος ο Καμύ επιζητεί την ενδότατη φύση του ανθρώπου στον πυρήνα της τραγικότητας της ύπαρξής του, και στο «Γράμματα σ’ ένα φίλο Γερμανό» ανασύρει τον απόλυτο ξεπεσμό του ανθρώπινου είδους μέσα από την «χοάνη του θανάτου και την καρδιά της κόλασης», επισκοπεί το διάβα του ανθρώπου πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη και νοηματοδοτεί την υπαρξιακή αγωνία του. «Αυτή τη νύχτα της Ευρώπης, όπου γλιστρούν οι καλοκαιριάτικες ανάσες, εκατομμύρια άνθρωποι, οπλισμένοι ή αφοπλισμένοι, ετοιμάζονται για τον αγώνα. Θ’ ανατείλει η αυγή, που θα είσαστε τελικά νικημένοι. Ξέρω πώς ο ουρανός που ήτα αδιάφορος στις σκληρές σας νίκες, θα ‘ναι το ίδιο αδιάφορος στη δίκαιη ήττα σας. Ούτε και σήμερα περιμένω τίποτα από κείνον. Αλλά τουλάχιστον θα’ χουμε βοηθήσει να σώσουμε το δημιούργημα από τη μοναξιά, όπου θέλατε να το βυθίσετε». Δεν ταλαντεύεται, είναι βαθιά εικονακλαστικός και γνωρίζει τη φοβερή δύναμη της δικαιοσύνης, γιατί «και στην πιο βουβή φρίκη, αρκεί καμιά φορά να μιλήσει ένας άνθρωπος και θαρρείς πώς όλα θα φτιάξουν», γιατί «οι σύντροφοί μας θα ‘ναι πιο υπομονετικοί από τους δήμιους και πιο πολλοί από τις σφαίρες», γιατί το «παράλογό του» συνδέεται με την πιο βαθιά ανθρώπινη αναζήτηση του αρχαίου ρητού: Homo homini res sacra (ο άνθρωπος είναι ιερός για τον άνθρωπο), γι’ αυτό αναγορεύει τη θυσία για έναν σκοπό ως νόημα καθ’ εαυτό: «είναι σπουδαίο να προχωράς προς το βασανιστήριο και το θάνατο, όταν ξέρεις από σίγουρη γνώση ότι το μίσος και η βία είναι πράγματα μάταια από τη φύση τους». Ο Καμύ επιβεβαιώνει διαρκώς με τον πιο επίμονο τρόπο τον σταθερό του προσανατολισμό για μια διανόηση που θα ανοίγει δρόμους για τον συστηματικό εξανθρωπισμό του ανθρώπου, ελεύθερη χωρίς «εντάξεις» που την περιορίζουν, για μια διανόηση που είναι οραματική ακριβώς γιατί είναι αγωνιστική, γιατί «η αληθινή γενναιοδωρία απέναντι στο μέλλον είναι να τα δίνεις όλα στο παρόν».<br /> <br /> Βιβλιογραφία<br />1. Baer, U. (2009), Η σοφία του Ρίλκε, Αθήνα: Πατάκης.<br />2. Braudel, F. (2002), Η γραμματική των πολιτισμών, Αθήνα: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας.<br />3. Horkheimer, M. (1988), Το τέλος του λόγου, Αθήνα: Έρασμος. <br />4. Rees, L. (2005), Άουσβιτς, Αθήνα: Πατάκης.<br />5. Rees, L. (2008), Οι Ναζί, Αθήνα: Πατάκης.<br />6. Βενέτσια, Σ. (2008), Sonderkommando, Αθήνα: Πατάκης. <br />7. Βιζέλ, Ε. (2006), Η νύχτα, Αθήνα: Μεταίχμιο. <br />8. Γκάνταμερ, Χ.-Γ. (2008), Η απαρχή της γνώσης, Αθήνα: Πατάκης.<br />9. Γκάνταμερ, Χ.- Γ. (2003), Η απαρχή της φιλοσοφίας, Αθήνα: Πατάκης.<br />10. Γουέλς, Χ. (χ.χ.), Ο πόλεμος των κόσμων, Αθήνα: γνώση. <br />11. Θερβάντες, Μ. (2005), Ο Δον Κιχώτης, Αθήνα: Πατάκης.<br />12. Καντούρ, Ε. (2008), Βάλντεμπεργκ, Αθήνα: Πατάκης.<br />13. Μαν, Τ., (1992), Δόκτωρ Φάουστους, Αθήνα: Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος. <br />14. Τσόμσκυ, Ν. (2004), Ηγεμονία ή επιβίωση, Αθήνα: Πατάκης.<br />15. Τσουκαλάς, Κ. (1991), Είδωλα πολιτισμού, Αθήνα: Θεμέλιο.Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-17755337363940220812010-11-11T12:02:00.000+02:002010-11-11T12:03:04.827+02:00Τσακίρειος Διαγωνισμός Ποίησης - Βραβείο<b>Κων/νος Σπηλιωτάκος</b><br />ΑΙΩΝΙΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ<br /><br />Παλιό σεντούκι λαβωμένο απ’ τη σκουριά<br />που αργά το σμίλευε ο γητευτής ο χρόνος<br />ίδια καΐκι που είναι ακόμη στα σκαριά<br />κι όμως το πόθησε της θάλασσας ο δρόμος.<br /><br />Μισοθαμμένο σε Αργείτικη σπηλιά<br />μισανοιγμένο στους αιώνες ταξιδεύει<br />λέξεις πετράδια σαν αμπάρι κουβαλά<br />και τις πληγές των ποιητών να τις γιατρεύει.<br /><br />Λέξεις, σαν πέτρα με γωνιές, πελεκητή<br />λες αγκωνάρι για το θεμέλιο του κόσμου<br />λευκή δαντέλα που μυρίζει γιασεμί<br />κορμί γυναίκας, λεμονιού, ροδιού και δυόσμου.<br /><br />Προικιά απ’ ασήμι καμωμένα και χρυσό<br />κι άλλα από έβενο, ορείχαλκο και ξύλο<br />δεν αγοράζουν τα πετράδια τούτα εδώ<br />που αχνοφέγγουν σαν του δειλινού τον ήλιο.Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-51215253383582785482010-11-11T12:01:00.000+02:002010-11-11T12:02:15.368+02:00Τσακίρειος Διαγωνισμός Ποίησης - Έπαινοι<b>Χριστίνα Καραγιάννη</b><br />ΑΝΤΙΚΡΥ ΣΟΥ<br /><br /><i>Στον Κώστα Καρυωτάκη</i><br /><br />Πώς σβιέτ’ ο χρόνος μέσα μας! Σαν το κεράκι λιώνει,<br />σώμα με πάχνη τύλιξες και τ’ άφησες γυμνό,<br />πού να ‘ναι τώρα μια πνοή, τ’ αγέρι να φυσήξει,<br />και να σηκώσει τ’ αύλο, το βλέμμα σου το ωχρό!<br />Φλόγα που τρέμ’ η σκέψη μου σαν του πρωινού το χιόνι,<br />π’ ο ήλιος γέρνει να το δει κι αυτό λιώνει νωπό,<br />όταν φεγγάρι, μισοσκόταδο στην Πρέβεζα ξαπλώνει<br />μες στ’ άνθη σου να γείρει το άλλο του μισό.<br />Γυρνά μες στα σοκάκια της πόλης της στερνής σου,<br />βροχή που βγάζει δάκρυα κι ακούγεται κραυγή,<br />Αχ! Να ‘τανε σα να ‘ζησα στη σκοτεινή εποχή σου,<br />στιγμές π’ εχάθη ο ήλιος σου και τον θρηνεί η αυγή!<br />Και συ που μόνο πήγαινες ταξίδια του θανάτου,<br />τις άδειες σου αποσκευές τις γέμισες με φως,<br />σαν αχθοφόροι μείναμε σ’ έρημη προκυμαία<br />να κουβαλάμε ένα γιατί, το τίποτα, το πώς!<br />Σπαρθήκανε τα χρώματα, θαρρείς χαλιά στη δύση,<br />κι έμεινες ήλιος άχρωμος, λευκός και μας κοιτάς<br />σαν τα πονάς τ’ ανθρώπινα τα λάθη και τα μίση,<br />καθρέφτης είν’ ο κόσμος σου και συ είδωλο που σπας.<br />Πώς χάνεται η θάλασσα! Σαν τον αφρό σκορπίζει,<br />όταν τα σύννεφα γυρτά, χαϊδεύουν τα νερά<br />κι είναι το βάθος τ’ ουρανού σα μια γραμμή που σβήνει<br />το χάραμα που σε ξυπνά και σ’ αποχαιρετά!<br /><br /><br /><b>Αντώνης Διαμαντίδης</b><br />ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ<br /><br />Είμαστε τα παιχνίδια των καιρών,<br />Φτηνά καραγκιοζάκια που κινούνε<br />Στα ευκίνητά τους δάχτυλα οι μοίρες.<br /><br />Ριγμένοι στη ρουτίνα των ωρών<br />Που αδιάκοπα μονότονα κυλούνε<br />Γερνάμε στη ζωή με σκέψεις στείρες.<br /><br />Οι πόθοι μας πετούν σαν τα χαρτιά<br />Που τ’ άρπαξεν ο δυνατός αγέρας.<br />Οι πόνοι μάς χτυπούν σε κάθε μέλος.<br /><br />Θάμασταν δυνατοί αν μια νυχτιά<br />Αντίς το γλυκοχάραμα της μέρας<br />Αγέρωχα προσμέναμε το Τέλος!<br /><br /><br /><b>Κώστας Μάρκου</b><br />ΜΟΝΑΧΙΚΟ<br /><br />Άλλο δεν έχω πια στον κόσμο από την τέχνη μου,<br />Δοσμένος μες σε παραισθήσεις βολοδέρνω.<br />Άλλο δεν έχω πια στον κόσμο από την τέχνη μου.<br />Νωχελικά σα φθινοπώρου στάχυ γέρνω.<br /><br />Μόνος κι ανένδοτος στοχάζομαι τα δέοντα.<br />Άλλο στον κόσμο από την τέχνη μου δεν έχω.<br />Από παντού καραδοκούν ποτάμια ρέοντα<br />Να ξεχυθούν τόσο βαθιά, που δεν αντέχω…<br /><br />Γραφίδα αχόρταγη κεντάει το πεπρωμένο μου.<br />Χορταίνει η σάρκα μου, η θλιβερή, μέντα και δυόσμο<br />Τ’ άλλο μου πρόσωπο ζητώντας το χαμένο μου.<br />Άλλο δεν έχω από την τέχνη μου στον κόσμο.Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-49114846556138527442010-11-11T11:59:00.001+02:002010-11-11T12:00:57.063+02:00Τσακίρειος Διαγωνισμός Ποίησης - Τιμητικές διακρίσεις (α΄ μέρος)<b>Βάσω Αλεξανδράκη</b><br />ΤΟ Χ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ<br /><br />Το χ της ευτυχίας<br />Θα μείνει για πάντα άγνωστο.<br /><br />Μοιραία διασταύρωση,<br />Αγνοεί την τελειότητα του κύκλου<br />Ανοίγει τις γωνίες του στο άπειρο.<br />Γραφική παράσταση του τυχαίου<br />Ισορροπεί, διστάζει, αιωρείται. <br />Τεντώνει τα πόδια σε διάσταση αντοχής<br />Και απλώνει τις κεραίες του με προσποίηση ανάτασης.<br />Κοινόχρηστη ελπίδα<br />Αψηφά τις στατιστικές<br />Χύνεται, δίνεται, αφήνεται<br />Στους αστάθμητους παράγοντες.<br /><br />Σημαδεύει<br />Τις πιο απίθανες προβλέψεις, <br />Στο αιώνιο παιχνίδι των χαμένων θησαυρών.<br /><br />Μια όμως είναι η αξεπέραστη δύναμή του.<br />Όταν διαγράφει, <br />Μέσα από τις πυκνές γραμμές του χρόνου που έμεινε πίσω<br />Όλα τα ανεξήγητα και σφαλερά,<br />Όλα τα λάθη και παροράματα της μνήμης.<br />Συμπληρώνει τα κενά της<br />Και με ό,τι περισσεύει<br />Σε επιστρέφει<br />Ολοκαίνουργιο<br />Σε ακμαίο χρόνο.<br /><br /><br /><b>Απόστολος Αμπεριάδης</b><br />ΤΟΥΤΗ Η ΠΟΛΗ (Έξοδος)<br /><br />Τούτη η πόλη ιστορίες μου χαλκεύει<br />Βάζει φυτίλια και μ’ αφήνει ξαφνικά<br />Όλο υπόσχεται πως κάτι μαγειρεύει<br />Μα απ’ ότι φαίνεται δεν έχει μυστικά.<br /><br />Τούτοι οι δρόμοι μείναν ίδιοι τόσα χρόνια <br />Με αναμνήσεις που ‘χουν γίνει οχυρά<br />Με φως κι ανάσες φορτωμένα τα καμιόνια<br />Μπρος στα διόδια αραγμένα στη σειρά.<br /><br />Σε χώμα άκαρπο ιδρώτα δεν θα χύσω<br />Δεν θα γυρίσω σε ανήλιες εποχές<br />Των Δαναΐδων το πηγάδι να γεμίσω<br />Με των ματιών μου τις απέλπιδες βροχές.<br /><br />Τούτη η πόλη με το χέρι απλωμένο <br />Ρήτωρ δεινός να μου ζητά συμβιβασμό<br />Μα είμαι πια μες στο σταθμό και περιμένω<br />Να ‘ρθεί το τρένο που δεν έχει γυρισμό.<br /><br />Κι έχω στα στήθη όνειρο κι ευχή<br />Μες στη βαλίτσα πηλοφόρι και μυστρί.<br /><br /><br /><b>Μίμης Αναγνώστου</b><br />ΓΛΥΚΟ ΠΡΩΙ<br /><br />Ο ήλιος ίσως μόνο θα με νιώσει.<br />Ολόλαμπρος την ώρα που θα βγει.<br />Για όσους τόπους φέρνει μιαν αυγή,<br />Σε χίλιους άλλους νύχτα έχει δώσει.<br /><br />Εμένα που με είχανε σκλαβώσει,<br />Στερνό πουλί, της μάνας μου γιαβρί,<br />Μιας νύχτας περιμένω να με βρει,<br />Γλυκό πρωί να με ελευθερώσει.<br /><br />Εδώ το φως… εδώ και το σκοτάδι…<br />Χωρίζει το πουλί απ’ τη φωλιά.<br />Μια ηλιαχτίδα, μ’ άγγιξε σα χάδι.<br /><br />Μαντάτο στου θανάτου τα φιλιά.<br />Γλυκό πρωί, γλυκόπικρή μου νύχτα.<br />Εδώ το φως… εδώ κι η καληνύχτα.<br /><br /><br /><b>Δημήτρης Γαλάνης</b><br />ΥΠΟΤΕΛΕΙΣ<br /><br />Χάθηκα στην πόλη των ηττημένων.<br />Ψυχή πουθενά.<br /><br />Μόνο σκιές, σκυφτές κι απρόσωπες<br />στέκονται σε φάλαγγα κατ’ άνδρα<br />για να εισπράξουν το τίμημα της σωφροσύνης:<br /><br />Ευημερία και ασφάλεια<br />Με την εγγύηση των νικητών.<br /><br />Γιατί αποδέχθηκαν πάραυτα<br />το τελεσίγραφο των εισβολέων<br />και παραδόθηκαν ήσυχα.<br /><br />Δεν ήταν άλλωστε βάρβαροι οι εχθροί<br />για να χρειάζονται αντιστάσεις και παρόμοια.<br /><br />Για την ανάπτυξη της πόλης επιτέθηκαν.<br />Οργάνωση κι ειρήνη ταξική<br />δωρίσαν σε λαό ευγνωμονούντα.<br /><br />Δε ζήτησαν απ’ τους υποτελείς παρά<br />ν’ απαρνηθούν το πρόσωπό τους.<br /><br /><br /><b>Μίμης Γεωργόπουλος</b><br />ΤΟ ΚΟΡΜΙ<br /><br />Σαν έρθει εκείνη η στιγμή που τρέμουνε τα πόδια<br />αόρατα τα πνεύματα μουγκή η δοξαριά<br />λίγο ακόμα και μετά θα γείρει το κεφάλι<br />θα ξαποστάσει το κορμί θα κλείσει η ματιά<br /><br />Κορμί ανήμπορο ζητάς εσύ μικρή βοήθεια<br />ο ίσκιος σου αμίλητος στο πλάι μοναχός<br />μορφή ψυχρή ανέκφραστη το βλέμμα σου συνήθεια<br />σε λίγο το τραγούδι σου θα είναι ένας ψαλμός<br /><br />Ψηλό πλατάνι έριξε το φύλλο για σεντόνι<br />για να σκεπάσει στα βουβά γαλήνιο κορμί<br />παράξενα κελάηδησε κι αυτό το αηδόνι<br />τριγύρω του απλώθηκε παράξενη σιγή<br /><br />Κοιμήσου ήρεμα εσύ σε τρυφερή αγκάλη<br />δεν κόβει τώρα το σπαθί ακίνδυνα χτυπά<br />η νύχτα ήρεμα περνά φεγγάρι δεν προβάλλει<br />ο καλπασμός ακούγεται κοντά είν’ τα στερνά.<br /><br />Ο κύκλος γύρω έκλεισε ο θάνατος σιμά σου<br />η νιότη εταξίδεψε δεν έχει επιστροφή<br />ο έρωτας το θέλησε ο θάνατος χαρά σου<br />το τέλος σου σημάδεψε μια νέα εποχή.<br /><br /><br /><b>Βασιλική Δημητράντζου</b><br />ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΣΕ ΤΡΟΧΑΙΟ<br /><br />Σε ύπνο γλυκό βυθίστηκες, μα ξαγρυπνά η ψυχή σου,<br />Σε «μονοπάτια» άγνωστα με μένα περπατάς,<br />Μου λείπει φίλη μου φριχτά η παιδική φωνή σου<br />Κι έχω χαράξει στο μυαλό τον τρόπο που κοιτάς.<br /><br />Σπόρος φυτεύτηκες βαθιά, μέσα στης γης τα σπλάχνα<br />Που δεν φτάνει το νερό και ήλιος ν’ «ανθιστεί»,<br />Το φοβερό το κάλεσμα προμήνυσε καμπάνα,<br />Δεν φτιάχτηκε η καρδούλα σου αγάπη να δεχτεί.<br />Υψώνοντας το βλέμμα μου στα σύννεφα και τ’ άστρα, <br />Αφήνω να με ξεγελούν εικόνων συνειρμοί,<br />Φτερούγιζες ανάμεσα σε περιστέρια άσπρα<br />Κι έσπασε το γέλιο σου τη γυάλινη σιωπή.<br />Ο χρόνος καταλάγιασε το κύμα της οδύνης<br />Κι έκλεισε τα δάκρυα στις άκρες του γκρεμού,<br />Η θύμηση όμως ξαγρυπνά της παιδικής μου φίλης,<br />Ώσπου για πάντα θα σβηστεί στις φλόγες του μυαλού.<br /><br /><br /><b>Πανταζής Κορακιανίτης</b><br />ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ<br /><br />Κάποτε τα κύματα χρυσά πουλιά που φέγγανε<br />Στου ήλιου τις ακτίνες και στο ασήμι της σελήνης<br />Για μια άλλη γη μου είπανε και άλλη ζωή μου γνέφανε<br />Μαζί μας έλα κι άλλο πια σε μια στεριά μην μείνεις.<br /><br />Κοίταζα που χόρευαν ή άλλοτε σαν παίζανε<br />Που νόμισα σαν θέριευαν όλο θα με σκεπάσουν<br />Ξέχνα στεριά, ξέχνα φιλιά κι έλα με μας μου λέγανε<br />Θα δεις θα έρθει η στιγμή που όλα θα σε ξεχάσουν.<br /><br />Έβλεπα στο παράθυρο το πρόσωπό της άγκυρα<br />Το βράχο που περίμενα τα αβέβαια να αφήσω<br />Καρδιά και σώμα γίνανε στη θάλασσά της λάφυρα<br />Κύματα πάτε αλαργινά χωρίς εσάς θα ζήσω.<br /><br />Ράγισε όμως γρήγορα του έρωτα το γείσωμα<br />Σαν να ήτανε άμμος που ο άνεμος σε άλλα μέρη αφήνεις<br />Τα κύματα σαν μ’ είδανε μού ‘πανε να γυρίσω<br />Η καρδιά μου βότσαλο μισό που στη στεριά έχει μείνει.Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-26827901165676546992010-11-11T11:56:00.002+02:002010-11-11T11:59:30.788+02:00Τσακίρειος Διαγωνισμός Ποίησης - Τιμητικές διακρίσεις (β΄ μέρος)<b>Βαγγέλης Κυριακός</b><br />ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ<br /><br />Θα σε βρω μια βραδυά<br />Να τρυπάς την καρδιά<br />Και να ψάχνεις παλμούς και εικόνες<br />Θα σαι πάντα εκεί <br />Με τους άλλους μαζί<br />Και δε θα χεις καημούς και χειμώνες.<br /><br />Θα ναι όλα γιορτή<br />Κι η αγάπη καυτή<br />Απ’ τη γη μακριά θα ‘ν’ ωραία<br />Μ’ ένα φύλλο χαρτί<br />Θα θυμάσαι εσύ<br />Τη ζωή σου που ήταν μοιραία.<br /><br />Θα γλεντάτε πολύ<br />Κει στην άλλη ζωή<br />Θα γελάτε με μας εδώ κάτω<br />Που δε βλέπουμ’ εμείς<br />Τις αλήθειες που εσείς<br />Τραγουδούσατε το άδειο Σαβάτο.<br /><br />Θα ναι όλα γιορτή<br />Κ’ η αγάπη καυτή<br />Απ’ τη γη μακριά θα ‘ν’ ωραία<br />Μ’ ένα φύλλο χαρτί<br />Θα θυμάσαι εσύ<br />Τη ζωή σου που ήταν μοιραία.<br /><br />Σε θυμάμαι ξανά<br />Κ’ η ψυχή μου αρχινά<br />Μι’ απαλή, λυπηρή μελωδία<br />Τον σεμνό σου αυλό<br />Τον δοξάζ’ όπου βρω<br />Κι ας σε σβήσανε στην παραλία!<br /><br /><br /><b>Μαριάννα Κωστοπούλου</b><br />ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΕΣΤΙΕΣ<br /><br />Ίχνος πορείας μεταλλικής<br />Πάνω σε ξυλόφωνο<br />Ματιών που πελάζουν χίμαιρες<br />Ματιών που λάμπουν<br />Όλο τους το φως<br />Χωρίς την οξύτητα<br />Των λυγμών που εγείρονται<br />Και ένα τραγούδι με τα βεγγαλικά του<br />Να χάνεται σε έναν ανάποδο ορίζοντα<br />Έτσι κατρακυλούν οι ημέρες<br />Που δεν βάλαμε στην άκρη<br />Να σωθούν<br />Και οι νύχτες άχραντα μυστήρια<br />Μέσα σε κιβώτια<br />Που ταξιδεύουν <br />Σε άγνωστο παραλήπτη.<br /><br /><b>Μαρίνα Ξένου-Κασσιανού</b><br />ΕΙΜΑΙ Η ΖΩΗ<br /><br />Είμαι η αχτίδα του αστεριού.<br />Είμαι η δροσιά, σ’ αρχαίου βράχου τη ραγάδα.<br />Είμαι κοχύλι, είμαι δάκρυ τ’ ουρανού…<br />Μοιάζω και μ’ άνεμο και χειμωνιάτικη λιακάδα.<br /><br />Τα όνειρά μου είναι γεμάτα από φως,<br />άμμο και φύκια, από έρημο ακρογιάλι,<br />γλάρους που χάνονται σε απέραντο ουρανό,<br />φάρου σιωπή, που ακροβατεί στο μαϊστράλι.<br /><br />Είμαι η αρμύρα που τα βράχια σημαδεύει<br />και λαμπυρίζει στου μεσημεριού τη λάβρα…<br />του φεγγαριού ο δρόμος, που γυρεύει<br />να δροσιστεί από της θάλασσας την αύρα.<br /><br />Είμαι ο έρωτας που σ’ αναμμένα χείλη<br />γράφει τραγούδια πόθου, πάθους με φωτιές…<br />Είμαι ουρανός που αιματοβάφεται το δείλι.<br />Είμαι και αύριο, και σήμερα, και χθες.<br /><br />Είμαι το άρωμα της γης απ’ το αποβρόχι,<br />το ξέφρενο τραγούδι των πουλιών κάθε αυγή,<br />και αγκαλιά απλόχερη και μοναξιάς μετόχι…<br />Είμαι και κλάμα και χαρά, είμαι η ζωή!<br /><br /><br /><b>Ιωάννης Παγώνης</b><br />ΣΤΕΡΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ<br /><br />Μας βρήκαν δίσεχτοι καιροί. Φονιάδες πληρωμένοι<br />οργώνουνε τις γειτονιές γυρεύοντας ψυχές<br />να πάρουν, μα είναι του γραφτό ότι κοντανασαίνει,<br />να τη γλιτώνει πάντοτε με λίγες αμυχές.<br /><br />Με τη δειλία κόψαμε κάθε δεσμό και σχέση.<br />Το γόνυ μας δεν κάμπτεται. Η μέσα φυλακή<br />στους ατσαλένιους κρίκους της μας έχει σφιχτοδέσει<br />και μας ποτίζει στανικά ολημερίς ρακί.<br /><br />Έχουμε εμείς τα χρέη μας από καιρό ξοφλήσει.<br />Πληρώσαμε με μετρητά την κάθε ηδονή.<br />Δεύτερη η μαύρη συννεφιά μας έχει γίνει φύση,<br />τόσο που την ξεχάσαμε και πια δεν μας πονεί.<br /><br />Βρεγμένοι ως το κόκαλο, θλιμμένοι ως το μεδούλι,<br />Δεν κρύβουμε τα τάλαντα στη σαπισμένη γη.<br />Παιχνίδι κάνοντας στερνό μ’ ένα σπασμένο πούλι<br />πριν πέσουμε στη θάλασσα, θα έχουμε πνιγεί.<br /><br /><br /><b>Αρετή Παπαχρήστου</b><br />ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ<br /><br />Δε μένει παρά<br />Ο ερχομός της θάλασσας<br />Μέσα στα όνειρα<br />Με τους όψιμους έρωτες<br />Μεθυστικούς και άπληστους<br />Πεθαμένοι κιόλας στη γέννα τους<br />Μέσα στις αγρύπνιες της ψυχής.<br />Η θάλασσα<br />Φροντίζει πάντα<br />Τις σύνθετες φωνές να συμβιβάσει<br />Στο πέτρωμα του μετώπου.<br /><br /><br /><b>Νίκος Πετρόπουλος</b><br />ΚΥΜΑΤΙ ΘΑΛΑΣΣΗΣ…<br /><br />Σε βλέπω, κύμα, ξέπνοο να σβύνεις στ’ ακρογιάλι,<br />Θαρρώ πως θα σε κούρασε το ξαφνικό μπουρίνι<br />Κι η μάχη μεσοπέλαγα με το μικρό ποστάλι,<br />Που ώρες χαροπάλευε μεσ’ των νερών τη δίνη.<br /><br />Όση κι αν έχεις δύναμη καράβια να ποντίζεις,<br />Καθώς υψώνεσαι βουνό κι ύστερα βουτάς στα βάθη,<br />Κι αν διαφεντεύεις πέλαγα, εμένα δε μ’ ορίζεις<br />Γιατί να μένω στον αφρό δελφίνια μ’ έχουν μάθει.<br /><br />Πως θα με πάρεις, έλεγες, κοντά σου ταξιδιώτη<br />Να δω στα πέρατα της γης τον ήλιο ν’ ανεβαίνει,<br />Δίσκος χρυσός πελώριος μες την αυγή την πρώτη,<br />Σαν τότε που γεννιότανε στο φως η οικουμένη.<br /><br />Μου το ‘πες και δεν το έκανες, καθόλου δεν πειράζει<br />Που μ’ άφησες να καρτερώ το λόγο να τιμήσεις,<br />Κι αν θες να ξέρεις, πιότερο απ’ όλα μου ταιριάζει<br />Να ταξιδεύω στ’ όνειρο, να ζω με αναμνήσεις.<br /><br />Του κόσμου το απέραντο δεν είναι πια για μένα,<br />Μ’ ακόμα κι αν γινότανε μακριά να ταξιδέψω,<br />Τις ομορφιές που μου ‘ταξες δεν θα τις βρω στα ξένα,<br />Κρυμμένες είναι μέσα μου κι εκεί θα τις γυρέψω.<br /><br />Άσε με τώρα ήσυχο, μη θέλεις και από πάνω<br />Να μου γκρεμίσεις τη φωλιά που έχτιζα για χρόνια,<br />Άσε με, κύμα, μόνο μου λιγάκι ν’ ανασάνω<br />Εδώ ψηλά στο βράχο μου που κρώζουν τα γλαρόνια.<br /><br /><br /><b>Νίκος Τυρογιάννης</b><br />ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ<br /><br />Όσο μεγαλώνεις οι εικόνες επιστρέφουν πλήρεις.<br /><br />Η καλοσύνη της μάνας που ράγισε από τις πληγές.<br />Ο σιωπηρός τρόμος του πατέρα να σταθεί<br />στο ύψος του ρόλου του.<br />Η ροζιασμένη σοφία της γιαγιάς που ακουμπούσε<br />επάνω στο σεντούκι με τις αναμνήσεις.<br />Η αφυπνιστική αύρα της ερωμένης που διασκέδαζε μονίμως<br />την εικόνα της αποτυχημένης επιλογής συντρόφου.<br />Το δάκρυ της πρώτης κατάκτησης.<br />Η άγουρη νιότη που βίασες για να ωριμάσει<br />ο βλαστός της σοφίας.<br />Ο φίλος που ήλπισες πως θα ‘τανε παντοτινά δικός σου.<br />Η δύναμη να υφάνεις έναν κόσμο από όνειρα.<br /><br />Και τελικά η εικόνα του πραγματικού.<br />Η αδυναμία να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι.<br />Η πίεση να παραδώσεις τα όπλα του ιδανικού.<br />Η συνειδητοποίηση της ανάγκης φυγής.<br />Η προσμονή του θανάτου.Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-73897709413327755132010-11-05T23:18:00.002+02:002010-11-06T23:25:20.375+02:00Η πολιτεία τίμησε τον Μάκη Αποστολάτο<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4x7tlueZKy4clW43lfh7E8tr620XdPOv6kFZD0TQt2laO3SCbQYbtMtML0z6xZn1YZvRz_xy7095McdLt40kSiMztsg8kClvuCnXSqxDkISb4DHc9Ic9toPBpLfH5wid5yKl4Qmp-iS56/s1600/ministry+letter+001.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 260px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4x7tlueZKy4clW43lfh7E8tr620XdPOv6kFZD0TQt2laO3SCbQYbtMtML0z6xZn1YZvRz_xy7095McdLt40kSiMztsg8kClvuCnXSqxDkISb4DHc9Ic9toPBpLfH5wid5yKl4Qmp-iS56/s400/ministry+letter+001.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5536549828432904770" /></a><br /><br />Προς<br />Κύριο<br />Αποστολάτο Γεράσιμο<br />Θεμιστοκλέους 43<br />Αθήνα 10683<br /><br />ΘΕΜΑ: Συνταξιοδότηση λογοτεχνών<br /><br />Αναφερόμενοι στην από 31-12-2009 σχετική αίτησή σας, επιθυμούμε να σας πληροφορήσουμε ότι η Επιτροπή για τις τιμητικές συντάξεις λογοτεχνών-καλλιτεχών έκανε δεκτό το αίτημά σας για απονομή σύνταξης με την ιδιότητα του λογοτέχνη.<br /><br />Κατόπιν τούτου και επειδή δεν έχετε συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας σας, η Υπηρεσία μας θα μεριμνήσει να παραπεμφθείτε, σύμφωνα με τον Ν. 3620/2007, άρθρο 2, στην Ανωτάτη του Στρατού Υγειονομική Επιτροπή (ΑΣΥΕ), προκειμένου να γνωματεύσει για το αν συντρέχει στο πρόσωπό σας η προϋπόθεση της ανικανότητας άσκησης οποιουδήποτε βιοποριστικού επαγγέλματος κατά ποσοστό 67% και άνω.<br /><br />Μετά την ολοκλήρωση της προβλεπόμενης διαδικασίας, θα σας ενημερώσουμε σχετικά.<br /><br />Είμαστε στη διάθεσή σας για κάθε συμπληρωματική πληροφορία ή διευκρίνιση.<br /><br />Η Προϊσταμένη της Διεύθυνσης<br />Μαρία ΠαναγοπούλουΟμπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-9543597536269322392010-11-01T08:32:00.000+02:002010-11-01T08:34:48.792+02:00Κείμενο του Μάκη Αποστολάτου στη «Φωνή της Κεφαλονιάς»«Φωνή της Κεφαλονιάς», φύλλο Πέμπτης 20 Μαΐου 1982<br /><b>Κι όμως στο Ορφανοτροφείο δεν είναι τόσο ρόδινα</b><br /><br />Την τρομοκρατία, την πολιτική του χαφιεδισμού και την αντίδραση που επικρατούσε στο Ορφανοτροφείο περιγράφει σε επιστολή του ο κ. Μάκης Αποστολάτος, πρώην τρόφιμός του. Το γράμμα είναι τόσο εύγλωττο που δεν χρειάζεται καμία άλλη διευκρίνηση ή πρόλογο.<br /><br />Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ<br /><br />Αγαπητέ κ. Διευθυντά,<br /><br />Για πρώτη φορά σήμερα κι ελπίζω για τελευταία, αναγκάζομαι να βγω δημόσια και να μιλήσω όσο μπορώ πιο συνοπτικά για το Ορφανοτροφείο «Ο Σωτήρ» είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την απόλυσή μου από αυτό, που έγινε στα δεκαπέντε μου χρόνια κι αφού παρέμεινα πέντε χρόνια τρόφιμός του, λόγω χωρισμού των γονιών μου – εγκατάλειψης του ενός, ανικανότητας του άλλου – ουσιαστικά από τα δύο μου χρόνια.<br /><br />Αμέτρητα είναι τα περιστατικά πού ’ζησα και θα ’χα να διηγηθώ, μα κατ’ αρχήν δεν το κάνω λόγω της σοβαρότητας της θέσης μου αλλά και του θέματος που δημιουργήθηκε. Γι’ αυτό εξ άλλου, η συνείδησή μου με έσπρωξε να γράψω τούτες τις γραμμές, σαν πρώτο ερέθισμα και αφετηρία ενημέρωσης και από μια άλλη οπτική γωνία, της κοινής γνώμης. Και φυσικού στου διαθέσιμου χώρου τα επιτρεπτά όρια. <br /><br />Και τώρα επί της ουσίας. Είναι γεγονός ότι το προσωπικό που πέρασε από μέσα στο σύνολό του, έκανε ό,τι μπορούσε σχεδόν πάντα – πλην μερικών εξαιρέσεων – για να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του, ιδιαίτερα το κατώτερο, τουλάχιστον τα χρόνια που έζησα στο ίδρυμα. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με το ας το πούμε «παιδαγωγικό» και το διοικητικό που ελάχιστα έχει αλλάξει η σύνθεσή του ακόμα και σήμερα. Και λέω ας πούμε, γιατί τα άτομα που είχαν τη φροντίδα διαπαιδαγώγησης των παιδιών, όχι επιστημονικές γνώσεις δεν είχαν, αλλά πέρα από μια υπολανθάνουσα εμπειρία, τους έλειπε και η στοιχειώδης γνώση της ψυχολογίας παιδιών δημοτικού και γυμνασίου, που καθημερινά και για χρόνια βρίσκονταν κάτω από την ίδια – μαζί τους στέγη. Όσο για τις κυρίες του Δ.Σ. οι οποίες, αν θυμάμαι καλά, κάθε Τρίτη έρχονταν για συνεδρίαση, ποτέ δεν έτυχε να τις ακούσω να κάνουν έναν διάλογο προσέγγισης στα πραγματικά μας προβλήματα με κάποιο παιδί. Να μας πουν μια κουβέντα ουσίας, πέρα από το στερεότυπο «τρώτε το φαγητό σας;» που τότε ακόμα το έβρισκα τόσο αστείο.<br /><br />Είναι αλήθεια ότι πραγματικά εκείνους τους δύσκολους καιρούς εμείς δεν αντιμετωπίζαμε πρόβλημα επιβίωσης και κανένας και ποτέ δεν θα πρέπει να πει ότι πεινάσαμε. Αντίθετα, μας πίεζαν να φάμε και το φαγητό τις περισσότερες φορές ήταν νόστιμο και άφθονο, γιατί υπήρχε μέριμνα ως προς αυτό. Υποφερόταν επίσης και το ντύσιμό μας. Έτσι, πολλές φτωχές οικογένειες επεδίωκαν να φέρουν τα παιδιά τους να μείνουν στο ίδρυμα.<br /><br />Και στέκομαι στην ψυχική διαμόρφωση και την πνευματική καλλιέργεια των τροφίμων με τα τόσα προβλήματα (κυρίως ψυχολογικά) προσωπικά αλλά και γενικότερα προσαρμογής και συνύπαρξης, μέσα σε ένα ιδιόμορφο, ευαισθητοποιημένο και συνεχώς τραυματιζόμενο σύνολο. Και λέω συνεχώς, γιατί πέρα από αυτό καθαυτό το τραύμα πού ‘χε το κάθε παιδάκι για την οικογενειακή του κατάσταση και την έλλειψη στοργής – την οποία φυσικά δεν του την πρόσφερε ένας ξένος σε αυτό χώρος – πέρα από την απουσία πραγματικής αγάπης που κανένας δεν αναπλήρωνε (είναι εκπληκτικά εύκολο στα παιδιά να καταλάβουν ποιος τα αγαπά και ποιος υποκρίνεται), συνεχώς αντιμετώπιζε με το μυαλουδάκι του τον παραλογισμό, την παγερότητα, την ακατανόητη και σχεδόν πάντα ακαταλαβίστικη και άδικη αντίδραση γεροντοκορίστικων απωθημένων που ξέσπαγαν για ασήμαντους λόγους επάνω του. Θυμάμαι ατελείωτα περιστατικά και αν ποτέ χρειαστεί θα τα αναφέρω. Σε σχέση με μένα, αρκεί να πω ότι η μητέρα μου, όταν ήρθε από την Αθήνα για να με δει, εμφανίστηκε σαν θεία μου, γιατί υπήρχε εντολή να μην την αφήσουνε να με δει κι αν αυτό δεν το κατόρθωναν, να ενημέρωναν άμεσα τον πατέρα μου. Τα γράμματα δε που μου έγραφε και της έγραφα, ανακάλυψα πως δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.<br /><br />Και σα να μην έφταναν αυτά, δέχτηκα περίεργες, ανεκδιήγητες και ακατανόητες παρατηρήσεις – δε θέλω να κατονομάσω από πού εκπορευόμενες – διά στόματος της επιμελήτριας Π.Κ. μόνο και μόνο γιατί συντασσόμουνα… με τη μάνα μου, λέτε κι έκανα κάτι αφύσικο. Κοντά σ’ αυτά τα απίστευτα κι όμως αληθινά, σημειώστε την τρομοκρατία που αντιμετωπίζαμε όταν τα μεσημέρια ή κατά το βράδυ, αντί να κοιμόμαστε, προτιμούσαμε να διαβάζουμε αθωότατα βιβλία, αγγελικότατα μπροστά στα απογευματινά ή έστω τα βραδινά έργα της T.V. Πρέπει να πω ότι εισέπραξα άφθονες παρατηρήσεις για τα «κλασσικά εικονογραφημένα» που δεν προλάβαινα να κρύψω κάτω από τα ρούχα του κρεβατιού μου. Ακόμα, κάποτε πήρα μια γερή τιμωρία μια βδομάδα χωρίς μπάνιο στη θάλασσα, γιατί ανακάλυψαν ότι είχα στρώσει το στρώμα μου στο εσωτερικό του, με βιβλία, αφαιρώντας αρκετό από το μαλλί του. Και το κάρφωμα πήγαινε σύννεφο από δυο-τρία χαϊδεμένα ορφανά εκπαιδευμένα στο χαφιεδισμό, τα οποία τύχαιναν προκλητικά ιδιαίτερης μεταχείρισης. Το κλίμα νοσηρό και μεσαιωνικό, δομημένο στην άγνοια και τον τρόμο, υπέθαλπε την πονηρία και το ψέμα και το πρώτο που συνειδητοποιούσαμε στη ζωή ήταν οι νόμοι της ζούγκλας, το δουλοπρεπές γλείψιμο, η υποκρισία και άλλα παρεμφερή.<br /><br />Τώρα ελπίζω οι συνθήκες να ‘χουν αλλάξει κατά πολύ, αν κρίνω από κουβέντες τροφίμων – χάρη στην T.V. που παρακολουθούν τα παιδιά, βέβαια κατά την άποψή τους – που βέβαια σε σχέση με τα όσα συνέβαιναν τότε, σίγουρα βρίσκονται στο φως μπροστά, μετά από ένα εφιαλτικό σκοτάδι. Ελάχιστα όμως άτομα άλλαξαν. Και αμφιβάλλω αν η νοοτροπία κοπαδοποίησης και υστερίας που κατείχε τα δυο-τρία από αυτά θεραπεύθηκε. Ας αναζητήσουμε τους υπευθύνους αυτής της κατάστασης οι οποίοι ποτέ εν έψαξαν λίγο κάτω από την επιφάνεια της κρούστας, να δουν την πέτρα του σκανδάλου – των βασιλικών και χριστιανικών ιδεών που έντεχνα διοχέτευε – σκανδαλίζοντας με τα καμώματά της τους έγκλειστους εφήβους. Είναι υποκρισία όταν μιλούν για απολιτικές θέσεις, όταν αυτές προσδιορίζονται ακόμα κι αν είναι αληθινές, από πολιτική τοποθέτηση.<br /><br />Τοποθέτηση αντιδραστική στους προδικτατορικούς καιρούς – έχουν προσωπική αντίληψη – όταν τότε η τοποθέτηση υπέρ του Δενδρινού (εποχές εκλογών σαν ας πούμε ποδοσφαιρικό παιχνίδι) παιδιών-«οπαδών» απ’ ό,τι ελάχιστο έπαιρνε το αυτί τους, τά ‘ριχνε σε δυσμένεια. Κι ακόμα πιο μεγάλη υποκρισία, να μιλούν αυτές οι κυρίες για ουσιαστικό επαγγελματικό προσανατολισμό και σωστή κηδεμόνευση των παιδιών που απολύονται από το ίδρυμα. Δεν θα αναφερθώ στην περίπτωσή μου που, ενώ παρακαλούσα να γίνω δημοσιογράφος (γνώριζαν το ταλέντο μου και μάλιστα από την ΣΤ΄ δημοτικού δημοσίευα στίχους στο προσφιλές τους ΜΕΛΛΟΝ, αλλά με έστειλαν στη ΒΕΣ να γίνω εργοδηγός οικοδόμος, όπου όμως δεν τους έκανα το χατήρι), προτίμησαν μ’ εύστοχο τρόπο να με ξεφορτωθούν. Κι αγνοούν τι έγιναν τα άλλα παιδιά δεκάδες χρόνια τώρα που έφυγαν από το ίδρυμα. Ε λοιπόν θα σας απαντήσω. Όσα δεν φτιάχτηκαν ή δεν πέτυχαν από μόνα τους, ή δυστύχησαν και δυστυχούν ανήμπορα να σηκώσουν το βάρος της νοσηρής ανατροφής που τους έδωσαν, ή ζουν – αν αυτό είναι ζωή κι αν ζουν – διανοητικώς καθυστερημένα ή με ψυχονευρωτικές διαταραχές. Κι αλίμονο! Είναι διψήφιος, τουλάχιστον, ο αριθμός τους…<br /><br />Με βαθιά λύπη,<br />Μάκης Αποστολάτος<br />Πρόεδρος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων<br />και εκδότης του περιοδικού ΟΜΠΡΕΛΑΟμπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-13127466608849854222010-10-26T08:15:00.001+03:002010-10-27T08:04:54.257+03:00Aristi Trendel: Epitaph (in memory of Makis Apostolatos)<strong>Epitaph</strong><br /><br /><em>in memory of Makis Apostolatos</em><br /><br />The swans were still awake<br />as she walked past the river bank<br />dazzling white<br />in the autumn dusk<br /><br />white as in ghost<br />gone<br />some poems<br />in store<br /><br />even poets die<br />hoping thinly to revive<br />in our great corporate times<br />no dice<br /><br />“we’ll remember him”<br />slim message of grief<br />from fellow poets<br />and others would-be<br /><br />he had banked on<br />the futile art<br />of crafting life<br />forehead in the stars<br /><br />long necks reeling<br />in the autumn dusk<br />like floating candles<br />in the oncoming dark<br /><br />comrade-in-arms<br />flaring pride in <br />desires ungratified<br />from one life to the next<br /><br />cite other poems<br />for his own <br />in dense undergrowth<br />lost in translation, adrift<br /><br />from Wikipedia<br />the free encyclopaedia<br />notable deaths<br />in October 2010<br /><br />blank text<br />unlinked<br />scatter his verses<br />in Nea Smyrni’s winds<br /><br />he had retraced his steps<br />and had run after her<br />when he remembered <br />at long last “Eluard!”<br /><br />adieu tristessse<br />down-to-earth time<br />squeezes feeble minds<br />along foreign banks<br /><br />Greece is a pauper<br />rich in poets<br />unsold, left off<br />communications scores<br /><br />“we’ll remember him”<br />for his faith<br />in the small business<br />of poetry<br /><br />Aristi TrendelΟμπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-32409680283130612552010-10-13T13:54:00.003+03:002010-12-16T12:32:18.384+02:00Μάκης Αποστολάτος: Πέρασε στην ιστορίαΑγαπητοί φίλοι, μέλη της Ε.ΠΟ.Σ.,<br /> <br />Ο ιδρυτής και επί 31 χρόνια Πρόεδρος της Ε.ΠΟ.Σ, ο Μάκης Αποστολάτος, ο φίλος, ο συνεργάτης, Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, δεν υπάρχει πια.... Δυστυχώς το αναμενόμενο ήρθε πολύ γρήγορα πριν προλάβει να ολοκληρώσει το έργο του και πριν προλάβει να πάρει την τιμητική σύνταξη που η Πολιτεία του απένειμε για την προσφορά του στα γράμματα, θεσμό για τον οποίο έδωσε σκληρούς και πολύχρονους αγώνες.<br /> <br />Θα τον αποχαιρετίσουμε αύριο 14 Οκτ. ώρα 4μμ. από το Νεκροταφείο Νέας Σμύρνης.<br /> <br /> Για το Δ.Σ. της Ε.ΠΟ.Σ<br /> <br /> Αχιλλέας Σπυρόπουλος<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGtEJn5pzmfV3bo7wpPbmRnr8cmsLBRn0XGl9SIX2lwYx6pfzElbaJXhnraRZ_7OBxHMJIcKGjLe7UTI9WaKiOHu2OGYOY2IHqRSHHfQvGZYzSudWyNikzcWqAECv-p8zcfUJ4obA5f9HO/s1600/Makis.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGtEJn5pzmfV3bo7wpPbmRnr8cmsLBRn0XGl9SIX2lwYx6pfzElbaJXhnraRZ_7OBxHMJIcKGjLe7UTI9WaKiOHu2OGYOY2IHqRSHHfQvGZYzSudWyNikzcWqAECv-p8zcfUJ4obA5f9HO/s200/Makis.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5551225909063826722" /></a> <br />Στη φωτογραφία, ο Μάκης Αποστολάτος (δεξιά) με τον δήμαρχο Κερκυραίων, Σωτήρη Μικάλεφ, στους ποιητικούς αγώνες Λευκίμμης το 2007, στους οποίους είχε βραβευθεί.Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-19765356056141998032010-09-16T12:42:00.000+03:002011-02-19T21:32:17.730+02:00Λίγα λόγια για το περιοδικόΤο περιοδικό Ομπρέλα κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 1981, ως διμηνιαίο περιοδικό. Μέχρι το Δεκέμβριο του 1988 είχαν εκδοθεί 40 τεύχη. Από τον Απρίλιο του 1989, η αρίθμηση άρχισε ξανά από τον αριθμό 1 και κυκλοφόρησαν άλλα 90 τεύχη από τότε μέχρι σήμερα. Από το Δεκέμβριο του 1995 το περιοδικό έγινε τριμηνιαίο. Η έκτασή του τα τελευταία αρκετά χρόνια είναι σταθερά 96 σελίδες με έγχρωμο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο και πολλές ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο εσωτερικό. <br /><br />Η θεματολογία του ήταν πάντα ποικίλλη, εστιαζόταν όμως κυρίως στη νεοελληνική λογοτεχνία, ενώ φιλοξενούσε σχεδόν σε κάθε τεύχος έργα νέων δημιουργών. Έτσι, το περιεχόμενό του παρέμενε πάντοτε ενδιαφέρον, με κάθε τεύχος να διατηρεί τη δική του ξεχωριστή φυσιογνωμία. <br /><br />Πολλά γνωστά και καθιερωμένα ονόματα έχουν εμφανιστεί στις σελίδες του περιοδικού μέσα στα χρόνια, αφθονούσαν όμως πάντα και οι νεότεροι συνεργάτες. Ψυχή της Ομπρέλας από την αρχή της κυκλοφορίας της υπήρξε ο Μάκης Αποστολάτος, ο οποίος κατάφερε σε δύσκολους καιρούς να διατηρήσει το περιοδικό ανάμεσα στα καλύτερα του είδους όλα τα χρόνια της κυκλοφορίας του. <br /><br />Ο Μάκης Αποστολάτος ηττήθηκε στην άνιση μάχη με τον καρκίνο στις 13 Οκτωβρίου 2010, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή το μέλλον της Ομπρέλας να παραμένει άγνωστο. Τεύχη της φιλοξενούνται στη βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών, στη βιβλιοθήκη της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (Σπουδαστήριο Βυζαντινής και Νεοελληνικής Λογοτεχνίας), στη βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων, στη βιβλιοθήκη του Δήμου Αθηναίων, καθώς και στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (Paris Sorbonne - Paris IV). <br /><br /><br /><em>Σημ.: Τα ιστορικά στοιχεία για το κείμενο αντλήθηκαν από άρθρο του Γιώργου Καραντώνη που είχε δημοσιευθεί στο τεύχος 55 της Ομπρέλας με τίτλο «Μια ολόκληρη εικοσαετία με ορθάνοιχτη Ομπρέλα» και επικαιροποιήθηκαν από τη Χριστίνα Λιναρδάκη. Ο κ. Καραντώνης, ο μόνος που διαθέτει πλήρες αρχείο των τευχών της «Ομπρέλας», είχε την ευγενή καλοσύνη να μας παραχωρήσει όσα τεύχη έλειπαν από το δικό μας αρχείο για σκανάρισμα (μάλιστα, στο εξώφυλλο όσων από τα τεύχη που μας παραχώρησε έχει συμμετάσχει και ο ίδιος, φαίνεται η μονογραφή του).</em>Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2485539191113466185.post-54038024391251437172010-09-15T20:00:00.001+03:002011-03-22T20:02:28.815+02:00Ανοικτή επιστολή προς τους αναγνώστες της ΟμπρέλαςΑγαπητέ αναγνώστη,<br /><br />Η ΟΜΠΡΕΛΑ με το σημείωμα αυτό αναγκάζεται να θέσει επί τάπητος κάποια ζητήματα που προκύπτουν από καταστάσεις λίγο-πολύ γνωστές. Ξεκινήσαμε την περιπλάνησή μας στα τέλη του 1981, επειδή αισθανθήκαμε απολύτως αναγκαία την παρέμβασή μας στο χώρο, με κύριο στόχο να προβάλουμε και ν’ αξιοποιήσουμε – στα πλαίσια της ποιότητας – νέα ρεύματα, ιδέες και πρόσωπα και ν’ αντισταθούμε. Κόντρα στις μπόρες και το λιοπύρι, στους άγρια επελαύνοντες καιρούς, ακούστηκαν φωνές καθαρές, αξιοπρόσεκτες, γεμάτες φρεσκάδα και δύναμη, ασυμβίβαστες, με βιώματα πόνου, κουβαλώντας τα γνωρίσματα της δημιουργίας. Και πορευτήκαμε στα πλαίσια της εντιμότητας κι αξιοπρέπειας, χωρίς να προδώσουμε ιδανικά κι αισθητικές αξιώσεων με σεβασμό στις επιλογές των απαιτητικών υποστηριχτών του αγώνα μας. Κερδίζοντας νέους φίλους αλλά και χάνοντας άλλους λόγω των αντικειμενικών και αρκετά αυστηρών επιλογών μας. Αυτού που αγαπήσατε και κρατάτε στα χέρια σας, το οποίο χωρίς εσάς δεν θα υπήρχε.<br /><br />Όλα τούτα τα χρόνια, το περιεχόμενο των σελίδων, υπερτερούσε αισθητά της μορφής, κυρίως στη σελιδοποίηση και την αποτύπωση φωτογραφιών αλλά και γραμμάτων. Αποκορύφωμα το προηγούμενο τεύχος. Αντί να βελτιωθεί η εμφάνιση, είχαμε επιδείνωση της εικόνας, με πολλές εις βάρος μας συνέπειες, μεταξύ των οποίων η δοκιμασία των αντοχών του εκδότη, η καθυστέρηση κυκλοφορίας, επιπλέον δαπάνες, κ.ά. Πέσαμε θύματα από καλοπιστία ασυνείδητων «αλεξιπτωτιστών» που δυστυχώς λυμαίνονται τις γραφικές τέχνες, στην προσπάθειά μας ν’ αντιμετωπίσουμε το αυξημένο κόστος παραγωγής.<br /><br />Φίλοι μας, επειδή η σοβαρή βελτίωση της ΟΜΠΡΕΛΑΣ ανεβάζει τις δαπάνες στα ύψη, ανατιμάμε στις 2.000 δρχ. το τεύχος και την ετήσια συνδρομή στις 5.000 δρχ. Δηλ. δύο πακέτα τσιγάρα μείον για εσάς.<br /><br />Η ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΛΟΓΟΥ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ (εδώ και δύο χρόνια υπεύθυνη του περιοδικού ΟΜΠΡΕΛΑ), ομόφωνα με τον ιδρυτή της, καθώς διασφαλίζει και το καταστατικό, δεν επιτρέπουν – και ορθώς – τη συσσώρευση κεφαλαίων προς εκμετάλλευση. Ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας παρέχει έτσι τη δυνατότητα στήριξης της αναβάθμισης με εισφορά μέλους (ανάλογα με τις δυνάμεις του), ευαισθητοποίηση χορηγών ή άλλους τρόπους, όπως η εξασφάλιση διαφήμισης και συνδρομητών.<br /><br />Ήδη έχετε ανά χείρας, δείγμα εικόνας με πρόσθετες θυσίες, κυρίως του εκδότη. Ζητάμε λοιπόν την έγκρισή σας, αφού εξ άλλου από το 1995 (καλοκαίρι) διατηρούμε την ίδια τιμή, παρά το μπαράζ της αύξησης του κόστους παραγωγής και της ζωής φυσικά… Εμπιστευθείτε μας.<br /><br />Με χαιρετισμούς ανιδιοτέλειας και καθαρότητας προθέσεων,<br /><br />Ο.Μ.Π.Ρ.Ε.Λ.Α.<br /><br />(δημοσιεύθηκε στο τεύχος 43)Ομπρέλαhttp://www.blogger.com/profile/14887375505368183524noreply@blogger.com0