Τσακίρειος Διαγωνισμός Ποίησης - Έπαινοι

Χριστίνα Καραγιάννη
ΑΝΤΙΚΡΥ ΣΟΥ

Στον Κώστα Καρυωτάκη

Πώς σβιέτ’ ο χρόνος μέσα μας! Σαν το κεράκι λιώνει,
σώμα με πάχνη τύλιξες και τ’ άφησες γυμνό,
πού να ‘ναι τώρα μια πνοή, τ’ αγέρι να φυσήξει,
και να σηκώσει τ’ αύλο, το βλέμμα σου το ωχρό!
Φλόγα που τρέμ’ η σκέψη μου σαν του πρωινού το χιόνι,
π’ ο ήλιος γέρνει να το δει κι αυτό λιώνει νωπό,
όταν φεγγάρι, μισοσκόταδο στην Πρέβεζα ξαπλώνει
μες στ’ άνθη σου να γείρει το άλλο του μισό.
Γυρνά μες στα σοκάκια της πόλης της στερνής σου,
βροχή που βγάζει δάκρυα κι ακούγεται κραυγή,
Αχ! Να ‘τανε σα να ‘ζησα στη σκοτεινή εποχή σου,
στιγμές π’ εχάθη ο ήλιος σου και τον θρηνεί η αυγή!
Και συ που μόνο πήγαινες ταξίδια του θανάτου,
τις άδειες σου αποσκευές τις γέμισες με φως,
σαν αχθοφόροι μείναμε σ’ έρημη προκυμαία
να κουβαλάμε ένα γιατί, το τίποτα, το πώς!
Σπαρθήκανε τα χρώματα, θαρρείς χαλιά στη δύση,
κι έμεινες ήλιος άχρωμος, λευκός και μας κοιτάς
σαν τα πονάς τ’ ανθρώπινα τα λάθη και τα μίση,
καθρέφτης είν’ ο κόσμος σου και συ είδωλο που σπας.
Πώς χάνεται η θάλασσα! Σαν τον αφρό σκορπίζει,
όταν τα σύννεφα γυρτά, χαϊδεύουν τα νερά
κι είναι το βάθος τ’ ουρανού σα μια γραμμή που σβήνει
το χάραμα που σε ξυπνά και σ’ αποχαιρετά!


Αντώνης Διαμαντίδης
ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Είμαστε τα παιχνίδια των καιρών,
Φτηνά καραγκιοζάκια που κινούνε
Στα ευκίνητά τους δάχτυλα οι μοίρες.

Ριγμένοι στη ρουτίνα των ωρών
Που αδιάκοπα μονότονα κυλούνε
Γερνάμε στη ζωή με σκέψεις στείρες.

Οι πόθοι μας πετούν σαν τα χαρτιά
Που τ’ άρπαξεν ο δυνατός αγέρας.
Οι πόνοι μάς χτυπούν σε κάθε μέλος.

Θάμασταν δυνατοί αν μια νυχτιά
Αντίς το γλυκοχάραμα της μέρας
Αγέρωχα προσμέναμε το Τέλος!


Κώστας Μάρκου
ΜΟΝΑΧΙΚΟ

Άλλο δεν έχω πια στον κόσμο από την τέχνη μου,
Δοσμένος μες σε παραισθήσεις βολοδέρνω.
Άλλο δεν έχω πια στον κόσμο από την τέχνη μου.
Νωχελικά σα φθινοπώρου στάχυ γέρνω.

Μόνος κι ανένδοτος στοχάζομαι τα δέοντα.
Άλλο στον κόσμο από την τέχνη μου δεν έχω.
Από παντού καραδοκούν ποτάμια ρέοντα
Να ξεχυθούν τόσο βαθιά, που δεν αντέχω…

Γραφίδα αχόρταγη κεντάει το πεπρωμένο μου.
Χορταίνει η σάρκα μου, η θλιβερή, μέντα και δυόσμο
Τ’ άλλο μου πρόσωπο ζητώντας το χαμένο μου.
Άλλο δεν έχω από την τέχνη μου στον κόσμο.