Γεννήθηκα σ' ένα νησί του Ιονίου, μισός επαρχία, μισός ευρωπαίος της παρακμής. Έτσι κόντρα στη θάλασσα και τη βροχή που ποτέ δεν μας ξέχασαν, ακολούθησα το ρεύμα της μετανάστευσης σε μια πορεία "ορατότης μηδέν" για να βρεθώ στην ενηλικίωση, μόνος να μπαλώνω διάτρητα όνειρα σε ένα ανεπανάληπτο τρισύλλαβο χάος. Αθήνα τη λένε. Κι ενώ διεκδικεί το χρίσμα της παρθενίας, ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας της, υδροκέφαλη αναδύεται στα νέφη, επικινδύνως ερεθιστική, αποκαλύπτοντας το νοσηρό πρόσωπο του νύχτιου ερωτισμού της. Έτσι, όπως σε κάθε ερωτική σχέση, η έλξη της σύντομα έγινε απώθηση κι άρχισα να σχεδιάζω τη φυγή μου ξεφεύγοντας περιοδικά από τα δίχτυα της, δίχως να μπορέσω οριστικά να απαλλαγώ από τον ιστό της. Όταν λοιπόν τα τετράγωνα των γκρίζων ουρανών ασφυκτικά με πνίγουν μέσα από τις κορνίζες των φωταγωγών και μόνο οσμές από κάπνα δίχως φως περνάνε απ' τους φεγγίτες, λάθρα αποδρώ χωρίς αποσκευές, κυνηγός οραμάτων με δυο πρέζες οξυγόνου. Σ' αυτά τα πετάγματα - περαστικός ταξιδιώτης των καναλιών της σιωπής - κάποιες άτακτες σκέψεις φόρεσαν τα φτερά της ανταρσίας για να μ' αφήσουν στη μοναξιά μου, αιωρούμενες με τη μορφή στίχων, στους ωκεανούς των χαρτιών που με βουλιάζουν. Συμμάζεψα και χτένισα το πρόσωπό τους κι εκδίδω μαστρωπός της ευτέλειας εκτός της έδρας σου πόρνη Πολιτεία, αντί καθολικής διαμαρτυρίας θανάτου, τη διάτρητη ψυχή μου. Ωστόσο, πρωτεύουσα του πολιτισμού, διαχέεσαι στο αίμα μου και παραδίδομαι άνευ όρων στη φθοροποιό σαγήνη της επικρατείας σου διαπλέκοντας τους πόντους της ανυπαρξίας. Ιδού τα ράκη της καθημερινής ασέλγειας. Ιδού ο καθρέφτης της παραμορφωμένης υπόστασής σου.
(Δημοσίευση στο αφιέρωμα για τον ίδιο στο τεύχος 22-23 του περιοδικού "Έρεισμα", φθινόπωρο-χειμώνας 2000)
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μάκης Αποστολάτος (βιογραφικά στοιχεία). Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μάκης Αποστολάτος (βιογραφικά στοιχεία). Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010
Κείμενο του Μάκη Αποστολάτου στο περιοδικό Ίαμβος
Ο χρόνος για μένα είναι πολύτιμος σε βαθμό να μην έχω σχεδόν καθόλου προσωπική ζωή. Στην προσπάθειά μου να προσφέρω στα γράμματα, στις τέχνες, στον πολιτισμό “παγιδεύτηκα”. Επέλεξα μια ζωή λιτή, μοναχική, ασκητική θα έλεγα, χωρίς πολυτέλειες, αφοσιωμένος στις ιδέες και τα ιδανικά μου, κόντρα στο ρεύμα και στα γούστα της εποχής που μας θέλουν δέσμιους του καταναλωτισμού, της χλιδής, της επίδειξης, της ρηχότητας. Δηλαδή, γρανάζια ενός άθλιου και απάνθρωπου συστήματος. Όσοι με γνωρίζουν καλά, στοιχηματίζουν πως αν είχα γίνει έμπορος τα πειρουσιακά μου στοιχεία θα ήταν πολλαπλάσια. Ίσως όμως με τον ψυχισμό και τις απόψεις που κουβαλάω, να βρισκόμουν με χρέη στη φυλακή. Πράγμα ασυμβίβαστο με τις επιλογές που κάνω, καθ' ότι ως πιστός εραστής της ελευθερίας ακροβατώ ανάμεσα στην κατάκτησή της και την πεζότητα της επιβίωσης. Πράγμα που σημαίνει πως πραγματικά ελεύθεροι, με την έννοια του απόλυτου, δεν είμαστε ποτέ. Στην ουσία η αυτονομία δεν είναι παρά η ουτοπία. Αν μη τι άλλο αναγκαιότητα και καθήκον, μας δεσμεύουν. Όχι πάντως τα ψυχοφθόρα θηλυκά – τουλάχιστον εμένα – είτε γιατί δεν αφήνω περιθώρια, είτε γιατί προτιμούν τους “επιτυχημένους”, αυτά τα οποία απεχθάνομαι (τα ανέφερα πιο πάνω) κι έτσι μ' αφήνουν στην ησυχία και την περισυλλογή, πράγμα δύσκολο να κατακτηθούν.
Επειδή όμως δεν διαθέτω χρονικά περιθώρια για εκτενείς μονολόγους (πρέπει να τρέξω για την έκδοση του νέου τεύχους τη ΟΜΠΡΕΛΑΣ, που μέχρι τελευταίας αράδας περνάει από τα χέρια μου) παρακαλώ αρκεστείτε σε κάποιες σύντομες θέσεις μου για τη λογοτεχνία, την οποία θεωρώ άκρως πνευματική αναζήτηση και στάση ζωής. Ένα συνεχές άνοιγμα νέων οριζόντων. Χωρίς βεβαίως να αδικώ τις άλλες δημιουργικές τέχνες περισσότερο μ' ενδιαφέρουν, μετά την ποίηση, ο κινηματογράφος και η ζωγραφική. Τα ερεθίσματα και οι εμπνεύσεις για τη δημιουργία είναι ατελείωτα, δεν έχουν μέτρα και σταθμά, ούτε κάποια εποχή πιο παραγωγική από τις άλλες. Η τέχνη έρχεται παντός καιρού, απροειδοποίητα. Ωστόσο υπάρχει ένα σημαντικό και αναγκαίο στοιχείο για έναν δημιουργό, η μοναχικότητα.
Είθισται να λέγεται για τους λογοτέχνες: πως μετά από πολύχρονες εμπειρίες, μετά από κάποιες πιθανές επιτυχίες, αν νιώθουν πως ξεκινούν από την αρχή κάθε φορά που γράφουν κάποιο καινούργιο βιβλίο. Για μένα τίποτα δεν ξεκινάει απ' την αρχή. Όλα έχουν τη συνέχειά τους, την εξέλιξή τους... Τα πάντα χρειάζονται σφαιρική θεώρηση, υπό την έννοια ότι ακόμα κι αν υπάρχουν αρχή και τέλος, ο προσδιορισμός τους παραμένει σχετικός.
Σας ευχαριστώ κι εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο σας.
(Δημοσίευμα στο περιοδικό “Ίαμβος”, τεύχος αρ. 2, στο πλαίσιο μίνι αφιερώματος στον ίδιο)
Επειδή όμως δεν διαθέτω χρονικά περιθώρια για εκτενείς μονολόγους (πρέπει να τρέξω για την έκδοση του νέου τεύχους τη ΟΜΠΡΕΛΑΣ, που μέχρι τελευταίας αράδας περνάει από τα χέρια μου) παρακαλώ αρκεστείτε σε κάποιες σύντομες θέσεις μου για τη λογοτεχνία, την οποία θεωρώ άκρως πνευματική αναζήτηση και στάση ζωής. Ένα συνεχές άνοιγμα νέων οριζόντων. Χωρίς βεβαίως να αδικώ τις άλλες δημιουργικές τέχνες περισσότερο μ' ενδιαφέρουν, μετά την ποίηση, ο κινηματογράφος και η ζωγραφική. Τα ερεθίσματα και οι εμπνεύσεις για τη δημιουργία είναι ατελείωτα, δεν έχουν μέτρα και σταθμά, ούτε κάποια εποχή πιο παραγωγική από τις άλλες. Η τέχνη έρχεται παντός καιρού, απροειδοποίητα. Ωστόσο υπάρχει ένα σημαντικό και αναγκαίο στοιχείο για έναν δημιουργό, η μοναχικότητα.
Είθισται να λέγεται για τους λογοτέχνες: πως μετά από πολύχρονες εμπειρίες, μετά από κάποιες πιθανές επιτυχίες, αν νιώθουν πως ξεκινούν από την αρχή κάθε φορά που γράφουν κάποιο καινούργιο βιβλίο. Για μένα τίποτα δεν ξεκινάει απ' την αρχή. Όλα έχουν τη συνέχειά τους, την εξέλιξή τους... Τα πάντα χρειάζονται σφαιρική θεώρηση, υπό την έννοια ότι ακόμα κι αν υπάρχουν αρχή και τέλος, ο προσδιορισμός τους παραμένει σχετικός.
Σας ευχαριστώ κι εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο σας.
(Δημοσίευμα στο περιοδικό “Ίαμβος”, τεύχος αρ. 2, στο πλαίσιο μίνι αφιερώματος στον ίδιο)
Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010
Η πολιτεία τίμησε τον Μάκη Αποστολάτο
Προς
Κύριο
Αποστολάτο Γεράσιμο
Θεμιστοκλέους 43
Αθήνα 10683
ΘΕΜΑ: Συνταξιοδότηση λογοτεχνών
Αναφερόμενοι στην από 31-12-2009 σχετική αίτησή σας, επιθυμούμε να σας πληροφορήσουμε ότι η Επιτροπή για τις τιμητικές συντάξεις λογοτεχνών-καλλιτεχών έκανε δεκτό το αίτημά σας για απονομή σύνταξης με την ιδιότητα του λογοτέχνη.
Κατόπιν τούτου και επειδή δεν έχετε συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας σας, η Υπηρεσία μας θα μεριμνήσει να παραπεμφθείτε, σύμφωνα με τον Ν. 3620/2007, άρθρο 2, στην Ανωτάτη του Στρατού Υγειονομική Επιτροπή (ΑΣΥΕ), προκειμένου να γνωματεύσει για το αν συντρέχει στο πρόσωπό σας η προϋπόθεση της ανικανότητας άσκησης οποιουδήποτε βιοποριστικού επαγγέλματος κατά ποσοστό 67% και άνω.
Μετά την ολοκλήρωση της προβλεπόμενης διαδικασίας, θα σας ενημερώσουμε σχετικά.
Είμαστε στη διάθεσή σας για κάθε συμπληρωματική πληροφορία ή διευκρίνιση.
Η Προϊσταμένη της Διεύθυνσης
Μαρία Παναγοπούλου
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010
Κείμενο του Μάκη Αποστολάτου στη «Φωνή της Κεφαλονιάς»
«Φωνή της Κεφαλονιάς», φύλλο Πέμπτης 20 Μαΐου 1982
Κι όμως στο Ορφανοτροφείο δεν είναι τόσο ρόδινα
Την τρομοκρατία, την πολιτική του χαφιεδισμού και την αντίδραση που επικρατούσε στο Ορφανοτροφείο περιγράφει σε επιστολή του ο κ. Μάκης Αποστολάτος, πρώην τρόφιμός του. Το γράμμα είναι τόσο εύγλωττο που δεν χρειάζεται καμία άλλη διευκρίνηση ή πρόλογο.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Αγαπητέ κ. Διευθυντά,
Για πρώτη φορά σήμερα κι ελπίζω για τελευταία, αναγκάζομαι να βγω δημόσια και να μιλήσω όσο μπορώ πιο συνοπτικά για το Ορφανοτροφείο «Ο Σωτήρ» είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την απόλυσή μου από αυτό, που έγινε στα δεκαπέντε μου χρόνια κι αφού παρέμεινα πέντε χρόνια τρόφιμός του, λόγω χωρισμού των γονιών μου – εγκατάλειψης του ενός, ανικανότητας του άλλου – ουσιαστικά από τα δύο μου χρόνια.
Αμέτρητα είναι τα περιστατικά πού ’ζησα και θα ’χα να διηγηθώ, μα κατ’ αρχήν δεν το κάνω λόγω της σοβαρότητας της θέσης μου αλλά και του θέματος που δημιουργήθηκε. Γι’ αυτό εξ άλλου, η συνείδησή μου με έσπρωξε να γράψω τούτες τις γραμμές, σαν πρώτο ερέθισμα και αφετηρία ενημέρωσης και από μια άλλη οπτική γωνία, της κοινής γνώμης. Και φυσικού στου διαθέσιμου χώρου τα επιτρεπτά όρια.
Και τώρα επί της ουσίας. Είναι γεγονός ότι το προσωπικό που πέρασε από μέσα στο σύνολό του, έκανε ό,τι μπορούσε σχεδόν πάντα – πλην μερικών εξαιρέσεων – για να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του, ιδιαίτερα το κατώτερο, τουλάχιστον τα χρόνια που έζησα στο ίδρυμα. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με το ας το πούμε «παιδαγωγικό» και το διοικητικό που ελάχιστα έχει αλλάξει η σύνθεσή του ακόμα και σήμερα. Και λέω ας πούμε, γιατί τα άτομα που είχαν τη φροντίδα διαπαιδαγώγησης των παιδιών, όχι επιστημονικές γνώσεις δεν είχαν, αλλά πέρα από μια υπολανθάνουσα εμπειρία, τους έλειπε και η στοιχειώδης γνώση της ψυχολογίας παιδιών δημοτικού και γυμνασίου, που καθημερινά και για χρόνια βρίσκονταν κάτω από την ίδια – μαζί τους στέγη. Όσο για τις κυρίες του Δ.Σ. οι οποίες, αν θυμάμαι καλά, κάθε Τρίτη έρχονταν για συνεδρίαση, ποτέ δεν έτυχε να τις ακούσω να κάνουν έναν διάλογο προσέγγισης στα πραγματικά μας προβλήματα με κάποιο παιδί. Να μας πουν μια κουβέντα ουσίας, πέρα από το στερεότυπο «τρώτε το φαγητό σας;» που τότε ακόμα το έβρισκα τόσο αστείο.
Είναι αλήθεια ότι πραγματικά εκείνους τους δύσκολους καιρούς εμείς δεν αντιμετωπίζαμε πρόβλημα επιβίωσης και κανένας και ποτέ δεν θα πρέπει να πει ότι πεινάσαμε. Αντίθετα, μας πίεζαν να φάμε και το φαγητό τις περισσότερες φορές ήταν νόστιμο και άφθονο, γιατί υπήρχε μέριμνα ως προς αυτό. Υποφερόταν επίσης και το ντύσιμό μας. Έτσι, πολλές φτωχές οικογένειες επεδίωκαν να φέρουν τα παιδιά τους να μείνουν στο ίδρυμα.
Και στέκομαι στην ψυχική διαμόρφωση και την πνευματική καλλιέργεια των τροφίμων με τα τόσα προβλήματα (κυρίως ψυχολογικά) προσωπικά αλλά και γενικότερα προσαρμογής και συνύπαρξης, μέσα σε ένα ιδιόμορφο, ευαισθητοποιημένο και συνεχώς τραυματιζόμενο σύνολο. Και λέω συνεχώς, γιατί πέρα από αυτό καθαυτό το τραύμα πού ‘χε το κάθε παιδάκι για την οικογενειακή του κατάσταση και την έλλειψη στοργής – την οποία φυσικά δεν του την πρόσφερε ένας ξένος σε αυτό χώρος – πέρα από την απουσία πραγματικής αγάπης που κανένας δεν αναπλήρωνε (είναι εκπληκτικά εύκολο στα παιδιά να καταλάβουν ποιος τα αγαπά και ποιος υποκρίνεται), συνεχώς αντιμετώπιζε με το μυαλουδάκι του τον παραλογισμό, την παγερότητα, την ακατανόητη και σχεδόν πάντα ακαταλαβίστικη και άδικη αντίδραση γεροντοκορίστικων απωθημένων που ξέσπαγαν για ασήμαντους λόγους επάνω του. Θυμάμαι ατελείωτα περιστατικά και αν ποτέ χρειαστεί θα τα αναφέρω. Σε σχέση με μένα, αρκεί να πω ότι η μητέρα μου, όταν ήρθε από την Αθήνα για να με δει, εμφανίστηκε σαν θεία μου, γιατί υπήρχε εντολή να μην την αφήσουνε να με δει κι αν αυτό δεν το κατόρθωναν, να ενημέρωναν άμεσα τον πατέρα μου. Τα γράμματα δε που μου έγραφε και της έγραφα, ανακάλυψα πως δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.
Και σα να μην έφταναν αυτά, δέχτηκα περίεργες, ανεκδιήγητες και ακατανόητες παρατηρήσεις – δε θέλω να κατονομάσω από πού εκπορευόμενες – διά στόματος της επιμελήτριας Π.Κ. μόνο και μόνο γιατί συντασσόμουνα… με τη μάνα μου, λέτε κι έκανα κάτι αφύσικο. Κοντά σ’ αυτά τα απίστευτα κι όμως αληθινά, σημειώστε την τρομοκρατία που αντιμετωπίζαμε όταν τα μεσημέρια ή κατά το βράδυ, αντί να κοιμόμαστε, προτιμούσαμε να διαβάζουμε αθωότατα βιβλία, αγγελικότατα μπροστά στα απογευματινά ή έστω τα βραδινά έργα της T.V. Πρέπει να πω ότι εισέπραξα άφθονες παρατηρήσεις για τα «κλασσικά εικονογραφημένα» που δεν προλάβαινα να κρύψω κάτω από τα ρούχα του κρεβατιού μου. Ακόμα, κάποτε πήρα μια γερή τιμωρία μια βδομάδα χωρίς μπάνιο στη θάλασσα, γιατί ανακάλυψαν ότι είχα στρώσει το στρώμα μου στο εσωτερικό του, με βιβλία, αφαιρώντας αρκετό από το μαλλί του. Και το κάρφωμα πήγαινε σύννεφο από δυο-τρία χαϊδεμένα ορφανά εκπαιδευμένα στο χαφιεδισμό, τα οποία τύχαιναν προκλητικά ιδιαίτερης μεταχείρισης. Το κλίμα νοσηρό και μεσαιωνικό, δομημένο στην άγνοια και τον τρόμο, υπέθαλπε την πονηρία και το ψέμα και το πρώτο που συνειδητοποιούσαμε στη ζωή ήταν οι νόμοι της ζούγκλας, το δουλοπρεπές γλείψιμο, η υποκρισία και άλλα παρεμφερή.
Τώρα ελπίζω οι συνθήκες να ‘χουν αλλάξει κατά πολύ, αν κρίνω από κουβέντες τροφίμων – χάρη στην T.V. που παρακολουθούν τα παιδιά, βέβαια κατά την άποψή τους – που βέβαια σε σχέση με τα όσα συνέβαιναν τότε, σίγουρα βρίσκονται στο φως μπροστά, μετά από ένα εφιαλτικό σκοτάδι. Ελάχιστα όμως άτομα άλλαξαν. Και αμφιβάλλω αν η νοοτροπία κοπαδοποίησης και υστερίας που κατείχε τα δυο-τρία από αυτά θεραπεύθηκε. Ας αναζητήσουμε τους υπευθύνους αυτής της κατάστασης οι οποίοι ποτέ εν έψαξαν λίγο κάτω από την επιφάνεια της κρούστας, να δουν την πέτρα του σκανδάλου – των βασιλικών και χριστιανικών ιδεών που έντεχνα διοχέτευε – σκανδαλίζοντας με τα καμώματά της τους έγκλειστους εφήβους. Είναι υποκρισία όταν μιλούν για απολιτικές θέσεις, όταν αυτές προσδιορίζονται ακόμα κι αν είναι αληθινές, από πολιτική τοποθέτηση.
Τοποθέτηση αντιδραστική στους προδικτατορικούς καιρούς – έχουν προσωπική αντίληψη – όταν τότε η τοποθέτηση υπέρ του Δενδρινού (εποχές εκλογών σαν ας πούμε ποδοσφαιρικό παιχνίδι) παιδιών-«οπαδών» απ’ ό,τι ελάχιστο έπαιρνε το αυτί τους, τά ‘ριχνε σε δυσμένεια. Κι ακόμα πιο μεγάλη υποκρισία, να μιλούν αυτές οι κυρίες για ουσιαστικό επαγγελματικό προσανατολισμό και σωστή κηδεμόνευση των παιδιών που απολύονται από το ίδρυμα. Δεν θα αναφερθώ στην περίπτωσή μου που, ενώ παρακαλούσα να γίνω δημοσιογράφος (γνώριζαν το ταλέντο μου και μάλιστα από την ΣΤ΄ δημοτικού δημοσίευα στίχους στο προσφιλές τους ΜΕΛΛΟΝ, αλλά με έστειλαν στη ΒΕΣ να γίνω εργοδηγός οικοδόμος, όπου όμως δεν τους έκανα το χατήρι), προτίμησαν μ’ εύστοχο τρόπο να με ξεφορτωθούν. Κι αγνοούν τι έγιναν τα άλλα παιδιά δεκάδες χρόνια τώρα που έφυγαν από το ίδρυμα. Ε λοιπόν θα σας απαντήσω. Όσα δεν φτιάχτηκαν ή δεν πέτυχαν από μόνα τους, ή δυστύχησαν και δυστυχούν ανήμπορα να σηκώσουν το βάρος της νοσηρής ανατροφής που τους έδωσαν, ή ζουν – αν αυτό είναι ζωή κι αν ζουν – διανοητικώς καθυστερημένα ή με ψυχονευρωτικές διαταραχές. Κι αλίμονο! Είναι διψήφιος, τουλάχιστον, ο αριθμός τους…
Με βαθιά λύπη,
Μάκης Αποστολάτος
Πρόεδρος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων
και εκδότης του περιοδικού ΟΜΠΡΕΛΑ
Κι όμως στο Ορφανοτροφείο δεν είναι τόσο ρόδινα
Την τρομοκρατία, την πολιτική του χαφιεδισμού και την αντίδραση που επικρατούσε στο Ορφανοτροφείο περιγράφει σε επιστολή του ο κ. Μάκης Αποστολάτος, πρώην τρόφιμός του. Το γράμμα είναι τόσο εύγλωττο που δεν χρειάζεται καμία άλλη διευκρίνηση ή πρόλογο.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Αγαπητέ κ. Διευθυντά,
Για πρώτη φορά σήμερα κι ελπίζω για τελευταία, αναγκάζομαι να βγω δημόσια και να μιλήσω όσο μπορώ πιο συνοπτικά για το Ορφανοτροφείο «Ο Σωτήρ» είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την απόλυσή μου από αυτό, που έγινε στα δεκαπέντε μου χρόνια κι αφού παρέμεινα πέντε χρόνια τρόφιμός του, λόγω χωρισμού των γονιών μου – εγκατάλειψης του ενός, ανικανότητας του άλλου – ουσιαστικά από τα δύο μου χρόνια.
Αμέτρητα είναι τα περιστατικά πού ’ζησα και θα ’χα να διηγηθώ, μα κατ’ αρχήν δεν το κάνω λόγω της σοβαρότητας της θέσης μου αλλά και του θέματος που δημιουργήθηκε. Γι’ αυτό εξ άλλου, η συνείδησή μου με έσπρωξε να γράψω τούτες τις γραμμές, σαν πρώτο ερέθισμα και αφετηρία ενημέρωσης και από μια άλλη οπτική γωνία, της κοινής γνώμης. Και φυσικού στου διαθέσιμου χώρου τα επιτρεπτά όρια.
Και τώρα επί της ουσίας. Είναι γεγονός ότι το προσωπικό που πέρασε από μέσα στο σύνολό του, έκανε ό,τι μπορούσε σχεδόν πάντα – πλην μερικών εξαιρέσεων – για να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του, ιδιαίτερα το κατώτερο, τουλάχιστον τα χρόνια που έζησα στο ίδρυμα. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με το ας το πούμε «παιδαγωγικό» και το διοικητικό που ελάχιστα έχει αλλάξει η σύνθεσή του ακόμα και σήμερα. Και λέω ας πούμε, γιατί τα άτομα που είχαν τη φροντίδα διαπαιδαγώγησης των παιδιών, όχι επιστημονικές γνώσεις δεν είχαν, αλλά πέρα από μια υπολανθάνουσα εμπειρία, τους έλειπε και η στοιχειώδης γνώση της ψυχολογίας παιδιών δημοτικού και γυμνασίου, που καθημερινά και για χρόνια βρίσκονταν κάτω από την ίδια – μαζί τους στέγη. Όσο για τις κυρίες του Δ.Σ. οι οποίες, αν θυμάμαι καλά, κάθε Τρίτη έρχονταν για συνεδρίαση, ποτέ δεν έτυχε να τις ακούσω να κάνουν έναν διάλογο προσέγγισης στα πραγματικά μας προβλήματα με κάποιο παιδί. Να μας πουν μια κουβέντα ουσίας, πέρα από το στερεότυπο «τρώτε το φαγητό σας;» που τότε ακόμα το έβρισκα τόσο αστείο.
Είναι αλήθεια ότι πραγματικά εκείνους τους δύσκολους καιρούς εμείς δεν αντιμετωπίζαμε πρόβλημα επιβίωσης και κανένας και ποτέ δεν θα πρέπει να πει ότι πεινάσαμε. Αντίθετα, μας πίεζαν να φάμε και το φαγητό τις περισσότερες φορές ήταν νόστιμο και άφθονο, γιατί υπήρχε μέριμνα ως προς αυτό. Υποφερόταν επίσης και το ντύσιμό μας. Έτσι, πολλές φτωχές οικογένειες επεδίωκαν να φέρουν τα παιδιά τους να μείνουν στο ίδρυμα.
Και στέκομαι στην ψυχική διαμόρφωση και την πνευματική καλλιέργεια των τροφίμων με τα τόσα προβλήματα (κυρίως ψυχολογικά) προσωπικά αλλά και γενικότερα προσαρμογής και συνύπαρξης, μέσα σε ένα ιδιόμορφο, ευαισθητοποιημένο και συνεχώς τραυματιζόμενο σύνολο. Και λέω συνεχώς, γιατί πέρα από αυτό καθαυτό το τραύμα πού ‘χε το κάθε παιδάκι για την οικογενειακή του κατάσταση και την έλλειψη στοργής – την οποία φυσικά δεν του την πρόσφερε ένας ξένος σε αυτό χώρος – πέρα από την απουσία πραγματικής αγάπης που κανένας δεν αναπλήρωνε (είναι εκπληκτικά εύκολο στα παιδιά να καταλάβουν ποιος τα αγαπά και ποιος υποκρίνεται), συνεχώς αντιμετώπιζε με το μυαλουδάκι του τον παραλογισμό, την παγερότητα, την ακατανόητη και σχεδόν πάντα ακαταλαβίστικη και άδικη αντίδραση γεροντοκορίστικων απωθημένων που ξέσπαγαν για ασήμαντους λόγους επάνω του. Θυμάμαι ατελείωτα περιστατικά και αν ποτέ χρειαστεί θα τα αναφέρω. Σε σχέση με μένα, αρκεί να πω ότι η μητέρα μου, όταν ήρθε από την Αθήνα για να με δει, εμφανίστηκε σαν θεία μου, γιατί υπήρχε εντολή να μην την αφήσουνε να με δει κι αν αυτό δεν το κατόρθωναν, να ενημέρωναν άμεσα τον πατέρα μου. Τα γράμματα δε που μου έγραφε και της έγραφα, ανακάλυψα πως δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.
Και σα να μην έφταναν αυτά, δέχτηκα περίεργες, ανεκδιήγητες και ακατανόητες παρατηρήσεις – δε θέλω να κατονομάσω από πού εκπορευόμενες – διά στόματος της επιμελήτριας Π.Κ. μόνο και μόνο γιατί συντασσόμουνα… με τη μάνα μου, λέτε κι έκανα κάτι αφύσικο. Κοντά σ’ αυτά τα απίστευτα κι όμως αληθινά, σημειώστε την τρομοκρατία που αντιμετωπίζαμε όταν τα μεσημέρια ή κατά το βράδυ, αντί να κοιμόμαστε, προτιμούσαμε να διαβάζουμε αθωότατα βιβλία, αγγελικότατα μπροστά στα απογευματινά ή έστω τα βραδινά έργα της T.V. Πρέπει να πω ότι εισέπραξα άφθονες παρατηρήσεις για τα «κλασσικά εικονογραφημένα» που δεν προλάβαινα να κρύψω κάτω από τα ρούχα του κρεβατιού μου. Ακόμα, κάποτε πήρα μια γερή τιμωρία μια βδομάδα χωρίς μπάνιο στη θάλασσα, γιατί ανακάλυψαν ότι είχα στρώσει το στρώμα μου στο εσωτερικό του, με βιβλία, αφαιρώντας αρκετό από το μαλλί του. Και το κάρφωμα πήγαινε σύννεφο από δυο-τρία χαϊδεμένα ορφανά εκπαιδευμένα στο χαφιεδισμό, τα οποία τύχαιναν προκλητικά ιδιαίτερης μεταχείρισης. Το κλίμα νοσηρό και μεσαιωνικό, δομημένο στην άγνοια και τον τρόμο, υπέθαλπε την πονηρία και το ψέμα και το πρώτο που συνειδητοποιούσαμε στη ζωή ήταν οι νόμοι της ζούγκλας, το δουλοπρεπές γλείψιμο, η υποκρισία και άλλα παρεμφερή.
Τώρα ελπίζω οι συνθήκες να ‘χουν αλλάξει κατά πολύ, αν κρίνω από κουβέντες τροφίμων – χάρη στην T.V. που παρακολουθούν τα παιδιά, βέβαια κατά την άποψή τους – που βέβαια σε σχέση με τα όσα συνέβαιναν τότε, σίγουρα βρίσκονται στο φως μπροστά, μετά από ένα εφιαλτικό σκοτάδι. Ελάχιστα όμως άτομα άλλαξαν. Και αμφιβάλλω αν η νοοτροπία κοπαδοποίησης και υστερίας που κατείχε τα δυο-τρία από αυτά θεραπεύθηκε. Ας αναζητήσουμε τους υπευθύνους αυτής της κατάστασης οι οποίοι ποτέ εν έψαξαν λίγο κάτω από την επιφάνεια της κρούστας, να δουν την πέτρα του σκανδάλου – των βασιλικών και χριστιανικών ιδεών που έντεχνα διοχέτευε – σκανδαλίζοντας με τα καμώματά της τους έγκλειστους εφήβους. Είναι υποκρισία όταν μιλούν για απολιτικές θέσεις, όταν αυτές προσδιορίζονται ακόμα κι αν είναι αληθινές, από πολιτική τοποθέτηση.
Τοποθέτηση αντιδραστική στους προδικτατορικούς καιρούς – έχουν προσωπική αντίληψη – όταν τότε η τοποθέτηση υπέρ του Δενδρινού (εποχές εκλογών σαν ας πούμε ποδοσφαιρικό παιχνίδι) παιδιών-«οπαδών» απ’ ό,τι ελάχιστο έπαιρνε το αυτί τους, τά ‘ριχνε σε δυσμένεια. Κι ακόμα πιο μεγάλη υποκρισία, να μιλούν αυτές οι κυρίες για ουσιαστικό επαγγελματικό προσανατολισμό και σωστή κηδεμόνευση των παιδιών που απολύονται από το ίδρυμα. Δεν θα αναφερθώ στην περίπτωσή μου που, ενώ παρακαλούσα να γίνω δημοσιογράφος (γνώριζαν το ταλέντο μου και μάλιστα από την ΣΤ΄ δημοτικού δημοσίευα στίχους στο προσφιλές τους ΜΕΛΛΟΝ, αλλά με έστειλαν στη ΒΕΣ να γίνω εργοδηγός οικοδόμος, όπου όμως δεν τους έκανα το χατήρι), προτίμησαν μ’ εύστοχο τρόπο να με ξεφορτωθούν. Κι αγνοούν τι έγιναν τα άλλα παιδιά δεκάδες χρόνια τώρα που έφυγαν από το ίδρυμα. Ε λοιπόν θα σας απαντήσω. Όσα δεν φτιάχτηκαν ή δεν πέτυχαν από μόνα τους, ή δυστύχησαν και δυστυχούν ανήμπορα να σηκώσουν το βάρος της νοσηρής ανατροφής που τους έδωσαν, ή ζουν – αν αυτό είναι ζωή κι αν ζουν – διανοητικώς καθυστερημένα ή με ψυχονευρωτικές διαταραχές. Κι αλίμονο! Είναι διψήφιος, τουλάχιστον, ο αριθμός τους…
Με βαθιά λύπη,
Μάκης Αποστολάτος
Πρόεδρος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων
και εκδότης του περιοδικού ΟΜΠΡΕΛΑ
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Μάκης Αποστολάτος: Πέρασε στην ιστορία
Αγαπητοί φίλοι, μέλη της Ε.ΠΟ.Σ.,
Ο ιδρυτής και επί 31 χρόνια Πρόεδρος της Ε.ΠΟ.Σ, ο Μάκης Αποστολάτος, ο φίλος, ο συνεργάτης, Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, δεν υπάρχει πια.... Δυστυχώς το αναμενόμενο ήρθε πολύ γρήγορα πριν προλάβει να ολοκληρώσει το έργο του και πριν προλάβει να πάρει την τιμητική σύνταξη που η Πολιτεία του απένειμε για την προσφορά του στα γράμματα, θεσμό για τον οποίο έδωσε σκληρούς και πολύχρονους αγώνες.
Θα τον αποχαιρετίσουμε αύριο 14 Οκτ. ώρα 4μμ. από το Νεκροταφείο Νέας Σμύρνης.
Για το Δ.Σ. της Ε.ΠΟ.Σ
Αχιλλέας Σπυρόπουλος
Στη φωτογραφία, ο Μάκης Αποστολάτος (δεξιά) με τον δήμαρχο Κερκυραίων, Σωτήρη Μικάλεφ, στους ποιητικούς αγώνες Λευκίμμης το 2007, στους οποίους είχε βραβευθεί.
Ο ιδρυτής και επί 31 χρόνια Πρόεδρος της Ε.ΠΟ.Σ, ο Μάκης Αποστολάτος, ο φίλος, ο συνεργάτης, Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, δεν υπάρχει πια.... Δυστυχώς το αναμενόμενο ήρθε πολύ γρήγορα πριν προλάβει να ολοκληρώσει το έργο του και πριν προλάβει να πάρει την τιμητική σύνταξη που η Πολιτεία του απένειμε για την προσφορά του στα γράμματα, θεσμό για τον οποίο έδωσε σκληρούς και πολύχρονους αγώνες.
Θα τον αποχαιρετίσουμε αύριο 14 Οκτ. ώρα 4μμ. από το Νεκροταφείο Νέας Σμύρνης.
Για το Δ.Σ. της Ε.ΠΟ.Σ
Αχιλλέας Σπυρόπουλος
Στη φωτογραφία, ο Μάκης Αποστολάτος (δεξιά) με τον δήμαρχο Κερκυραίων, Σωτήρη Μικάλεφ, στους ποιητικούς αγώνες Λευκίμμης το 2007, στους οποίους είχε βραβευθεί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)