Μίμης Γεωργόπουλος: Το σονέτο μου (στον αξέχαστο συμπατριώτη μου Μάκη Αποστολάτο)

ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΜΟΥ
(Στον αξέχαστο συμπατριώτη μου Μάκη Αποστολάτο)

Βασανισμένη η σκέψη μου δυο νότες θε να γράψω
θα παίξω ήχους ταπεινούς σε ίσκιο μοναχός
με νοσταλγία φίλε μου το νου μου θα κεράσω
μια μουσική για χάρη σου αόρατος παλμός

Το μάρμαρο σαν έκλεισε σιώπησε ο τάφος
η ερημιά μια συντροφιά στην ξένη κείνη γη
το κέρασμα που σου δώσε νομίζω ήταν λάθος
η άδικη κακόβουλη κι αδιάβαστη ζωή

Μια μουσική παράξενη στα σωθικά μου κλαίει
πεντάγραμμο εγέμισα με νότες ταπεινές
βαριά η λύρα που κρατώ ένα τραγούδι λέει
κουβέτιασμα απρόσκλητο δεν ξέρω αν το θές

Ήχους παλιούς και γνώριμους για σένα τραγουδάω
λουλούδια μοσχοβόλησαν στους κήπους των σπιτιών
κοντά σου πάντα στέκομαι στα ξένα δεν θα πάω
μια συντροφιά υπόσχομαι στο βλέμμα των ματιών

Όσο κοντά και αν έρχομαι εσένα δεν θα πιάσω
η σάρκα σου αέρινη μου γίνεται σαν φως
δεν ξέρω αν την αύρα σου μπορώ εγώ να πλάσω
για να της δώσω τη μορφή σαν νάμαι γω θεός


Μίμης Γεωργόπουλος