Κείμενο του Μάκη Αποστολάτου στο περιοδικό Έρεισμα

Γεννήθηκα σ' ένα νησί του Ιονίου, μισός επαρχία, μισός ευρωπαίος της παρακμής. Έτσι κόντρα στη θάλασσα και τη βροχή που ποτέ δεν μας ξέχασαν, ακολούθησα το ρεύμα της μετανάστευσης σε μια πορεία "ορατότης μηδέν" για να βρεθώ στην ενηλικίωση, μόνος να μπαλώνω διάτρητα όνειρα σε ένα ανεπανάληπτο τρισύλλαβο χάος. Αθήνα τη λένε. Κι ενώ διεκδικεί το χρίσμα της παρθενίας, ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας της, υδροκέφαλη αναδύεται στα νέφη, επικινδύνως ερεθιστική, αποκαλύπτοντας το νοσηρό πρόσωπο του νύχτιου ερωτισμού της. Έτσι, όπως σε κάθε ερωτική σχέση, η έλξη της σύντομα έγινε απώθηση κι άρχισα να σχεδιάζω τη φυγή μου ξεφεύγοντας περιοδικά από τα δίχτυα της, δίχως να μπορέσω οριστικά να απαλλαγώ από τον ιστό της. Όταν λοιπόν τα τετράγωνα των γκρίζων ουρανών ασφυκτικά με πνίγουν μέσα από τις κορνίζες των φωταγωγών και μόνο οσμές από κάπνα δίχως φως περνάνε απ' τους φεγγίτες, λάθρα αποδρώ χωρίς αποσκευές, κυνηγός οραμάτων με δυο πρέζες οξυγόνου. Σ' αυτά τα πετάγματα - περαστικός ταξιδιώτης των καναλιών της σιωπής - κάποιες άτακτες σκέψεις φόρεσαν τα φτερά της ανταρσίας για να μ' αφήσουν στη μοναξιά μου, αιωρούμενες με τη μορφή στίχων, στους ωκεανούς των χαρτιών που με βουλιάζουν. Συμμάζεψα και χτένισα το πρόσωπό τους κι εκδίδω μαστρωπός της ευτέλειας εκτός της έδρας σου πόρνη Πολιτεία, αντί καθολικής διαμαρτυρίας θανάτου, τη διάτρητη ψυχή μου. Ωστόσο, πρωτεύουσα του πολιτισμού, διαχέεσαι στο αίμα μου και παραδίδομαι άνευ όρων στη φθοροποιό σαγήνη της επικρατείας σου διαπλέκοντας τους πόντους της ανυπαρξίας. Ιδού τα ράκη της καθημερινής ασέλγειας. Ιδού ο καθρέφτης της παραμορφωμένης υπόστασής σου.

(Δημοσίευση στο αφιέρωμα για τον ίδιο στο τεύχος 22-23 του περιοδικού "Έρεισμα", φθινόπωρο-χειμώνας 2000)