Κείμενο του Μάκη Αποστολάτου στο περιοδικό Ίαμβος

Ο χρόνος για μένα είναι πολύτιμος σε βαθμό να μην έχω σχεδόν καθόλου προσωπική ζωή. Στην προσπάθειά μου να προσφέρω στα γράμματα, στις τέχνες, στον πολιτισμό “παγιδεύτηκα”. Επέλεξα μια ζωή λιτή, μοναχική, ασκητική θα έλεγα, χωρίς πολυτέλειες, αφοσιωμένος στις ιδέες και τα ιδανικά μου, κόντρα στο ρεύμα και στα γούστα της εποχής που μας θέλουν δέσμιους του καταναλωτισμού, της χλιδής, της επίδειξης, της ρηχότητας. Δηλαδή, γρανάζια ενός άθλιου και απάνθρωπου συστήματος. Όσοι με γνωρίζουν καλά, στοιχηματίζουν πως αν είχα γίνει έμπορος τα πειρουσιακά μου στοιχεία θα ήταν πολλαπλάσια. Ίσως όμως με τον ψυχισμό και τις απόψεις που κουβαλάω, να βρισκόμουν με χρέη στη φυλακή. Πράγμα ασυμβίβαστο με τις επιλογές που κάνω, καθ' ότι ως πιστός εραστής της ελευθερίας ακροβατώ ανάμεσα στην κατάκτησή της και την πεζότητα της επιβίωσης. Πράγμα που σημαίνει πως πραγματικά ελεύθεροι, με την έννοια του απόλυτου, δεν είμαστε ποτέ. Στην ουσία η αυτονομία δεν είναι παρά η ουτοπία. Αν μη τι άλλο αναγκαιότητα και καθήκον, μας δεσμεύουν. Όχι πάντως τα ψυχοφθόρα θηλυκά – τουλάχιστον εμένα – είτε γιατί δεν αφήνω περιθώρια, είτε γιατί προτιμούν τους “επιτυχημένους”, αυτά τα οποία απεχθάνομαι (τα ανέφερα πιο πάνω) κι έτσι μ' αφήνουν στην ησυχία και την περισυλλογή, πράγμα δύσκολο να κατακτηθούν.
Επειδή όμως δεν διαθέτω χρονικά περιθώρια για εκτενείς μονολόγους (πρέπει να τρέξω για την έκδοση του νέου τεύχους τη ΟΜΠΡΕΛΑΣ, που μέχρι τελευταίας αράδας περνάει από τα χέρια μου) παρακαλώ αρκεστείτε σε κάποιες σύντομες θέσεις μου για τη λογοτεχνία, την οποία θεωρώ άκρως πνευματική αναζήτηση και στάση ζωής. Ένα συνεχές άνοιγμα νέων οριζόντων. Χωρίς βεβαίως να αδικώ τις άλλες δημιουργικές τέχνες περισσότερο μ' ενδιαφέρουν, μετά την ποίηση, ο κινηματογράφος και η ζωγραφική. Τα ερεθίσματα και οι εμπνεύσεις για τη δημιουργία είναι ατελείωτα, δεν έχουν μέτρα και σταθμά, ούτε κάποια εποχή πιο παραγωγική από τις άλλες. Η τέχνη έρχεται παντός καιρού, απροειδοποίητα. Ωστόσο υπάρχει ένα σημαντικό και αναγκαίο στοιχείο για έναν δημιουργό, η μοναχικότητα.
Είθισται να λέγεται για τους λογοτέχνες: πως μετά από πολύχρονες εμπειρίες, μετά από κάποιες πιθανές επιτυχίες, αν νιώθουν πως ξεκινούν από την αρχή κάθε φορά που γράφουν κάποιο καινούργιο βιβλίο. Για μένα τίποτα δεν ξεκινάει απ' την αρχή. Όλα έχουν τη συνέχειά τους, την εξέλιξή τους... Τα πάντα χρειάζονται σφαιρική θεώρηση, υπό την έννοια ότι ακόμα κι αν υπάρχουν αρχή και τέλος, ο προσδιορισμός τους παραμένει σχετικός.
Σας ευχαριστώ κι εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο σας.

(Δημοσίευμα στο περιοδικό “Ίαμβος”, τεύχος αρ. 2, στο πλαίσιο μίνι αφιερώματος στον ίδιο)